Blij mee....

De afgelopen weken even geen updates zoals jullie hebben gemerkt. Ik hoop binnenkort weer wat te schrijven. Voor nu een foto van het verjaardagskado dat ik kreeg. Het spreekt voor zich dat ik hiermee erg blij ben!

Er doorheen...

Een dip... Deze week gaat niet lekker.
Er komt niets uit mijn handen, geen zin, weinig energie, maar wel een onvoldaan gevoel houd ik er aan over. Eigenlijk niet eens zin heb ik om hier te schrijven, maar ik wil toch íets doen.

De Bus is afgelopen weekeind verkocht en voor de deur weggegaan, naar een gezin met een zoon die ook ernstig beperkt is (en nog een rij meiden er achteraan), hij komt dus prima terecht. Mensen in Barneveld en omstreken: misschien zien jullie onze koninklijke bus nog eens rondrijden daar! 
Dag goeie ouwe trouwe bus... Onze nieuwe auto staat voor de deur. Natuurlijk zijn we daar ook wel weer blij mee, maar ja...

Maandag werd het bord van de paal geschroefd door de gemeente. De man nam de moeite om even aan de deur te komen en zijn meeleven te tonen. Dat doet je toch goed, een stukje contact van mens tot mens, al doet hij gewoon zijn werk.
Op die ochtend ging ook de wandelbuggy/fietsvoorziening weg en nu is er een groot gapend gat onder de trap... wennen.

De foto's... we horen maar niets, balen. De grote scan die gemaakt zou worden moet al lang klaar zijn. Ik kan geen contact krijgen met de fotograaf. Telefoon wordt niet opgenomen, SMS niet beantwoord en via FB krijg ik ook niets terug. Vervelend. Ook al is het slecht nieuws, we willen toch wel weten waar we aan toe zijn. De hoop op terugkomen van de foto's is gedaald tot bijna nul. Eigenlijk moet ik  naar het huisadres gaan van de betreffende mensen, maar ik heb er geen puf voor (en voel me een beetje een stalker dan misschien). Aan de andere kant: Het zijn wel ONZE foto's waar het om gaat!

De grootste reden waarom ik niet lekker in mijn vel zit is dat ik aankomend weekeind jarig ben. Ik heb er geen zin in, sla maar over dit jaar, laat maar zitten. Omdat ik mijn lieve ventje op zo'n dag zo vreselijk meer ga missen. Ik hik er al een week tegenaan, hopelijk krijg ik als het achter de rug is, weer een beetje ruimte en energie.
We 'vieren' het zaterdag met de familie en zondag zijn we thuis met de kinderen, voor hen kan ik het niet maken om niets te doen. Dus ga ik een appeltaart bakken en eten we 's morgens een lekker ontbijtje. Voor de rest laat ik het voor wat het is. Er doorheen, dat is wat we moeten, en op deze dagen is dat extra moeilijk.

BEDANKT!

Lieve mensen ,  wat werd en wordt er enorm met ons meegeleeft! Het is ons onmogelijk om iedereen persoonlijk te bedanken. Daarom ook voor jullie bloglezers die meeleven: Bedankt!

(wanneer je de kaart aanklikt is hij beter te lezen)