Hoe zou het daar nu eigenlijk voor hem zijn? Daar denk ik vaak aan. Als de wolkenluchten indrukwekkend zijn, of de hemel heel blauw is. En helemaal als die prachtige regenboog er weer is! Wat doe je nu lieve Len? En hoe is het om gewoon elke dag bij Jezus te zijn? Wat zal je gelukkig zijn! Is de hemel wel zover weg als wij vaak denken? Misschien is het wel veel dichterbij...Ik hoop dat we gauw daar met hem samen voor altijd mogen leven!! Omdat er dan geen verdriet en gemis meer is, en alles nieuw en volmaakt!Voor de laatste keer zal ik hier nu schrijven op het blog dat eens voor Lennard is aangemaakt. Al langer speel ik met de gedachte om het af te sluiten. Aan de ene kant voelt dat prima, alles wat hier nu geschreven wordt gaat meer over onszelf en minder over Lennard, al heeft het natuurlijk alles met hem te maken. Aan de andere kant is het ook weer een stukje afscheid en losmaken van onze lieve jongen, en dat doet pijn. Toch lijkt het me goed dit nu te doen.
Om nog even terug te komen op het vorige blog, Ik heb het erg naar mijn zin op mijn werk. Ik werk op oproepbasis in een gezinsvervangend tehuis voor mensen met een licht verstandelijke beperking. Daar begeleid ik hen bij het wonen. Regelmatig vragen mensen mij of het niet te confronterend is, maar dat vind ik niet. Deze mensen hebben heel andere zorg nodig dan Lennard nodig had, en ik hoef niet in de weer met katheters, voedingspompen en rolstoelen. Ik hoef niet bang te zijn dat ze elk moment ziek kunnen worden of een epileptische aanval krijgen. En zo kan ik heel veel dingen opnoemen die anders zijn. De mensen zijn voor een groot deel zelfstandig. Het is dus echt begeleiden en minder verzorgen. En natuurlijk zijn er ook wel eens confronterende dingen. Dat is misschien moeilijk, maar confrontaties kom ik overal tegen in het dagelijks leven. Ze zijn nu eenmaal niet te vermijden en horen erbij.
Aankomende zaterdag is het alweer twee jaar geleden dat ons ventje naar de Hemel is gegaan. Deze maand geeft het weer extra herinneringen en ben ik er ook weer bewuster mee bezig. Ik merk dat het heel goed is om daarvoor ook echt tijd vrij te maken en me er op te richten. Zo heb ik er voor gezorgd dat het grafje weer netjes is gemaakt en heb ik er bolletjes bij geplant die in het voorjaar zo mooi het nieuwe leven symboliseren. Lennard zijn oude kamertje ben ik aan het opruimen en schoonmaken. Zijn spulletjes gaan door mijn handen, en herinneringen komen boven. Het schriftje dat mee heen en weer ging naar de Schutse. (Wat heeft het lang geduurd dat ik 's morgens vroeg nog naar een pen zocht, wat helemaal niet meer nodig was..) Knuffels, een jas, zijn plaid die altijd over hem heen lag in de box en het
muziekbeertje dat aanging voordat hij ging slapen. Ik merk dat het goed is om te doen zo. En langzamerhand komt er meer ruimte om spullen weg te kunnen doen. Stukjes afscheid, bewust genomen, maar soms zijn ze er zomaar ineens. Weemoed, maar ook rust, en natuurlijk is er ook nog verdriet en gemis. Maar ook mooie en leuke herinneringen zijn er.
Alle gevoelens wisselen elkaar af in een niet te volgens ritme. Dat maakt het soms lastig om gewoon mee te kunnen doen met het leven van alle dag. Ook dat mijn hoofd nog vaak zo vol zit met alles wat er is gebeurd. Het leven staat dan voor mij nog steeds stil, terwijl je ook mee moet in de stroom. Maar wanneer ik denk aan het verschil met vorig jaar rond deze tijd... Dan is er echt meer rust gekomen.
Dit blog blijft voorlopig nog wel online staan als een herinnering aan onze mooie lieve bijzondere zoon Lennard.
Lieve iedereen die hier heeft meegelezen, meegeleefd, meegelachen en meegehuild, en lieve, leuke, onverwachte, en bemoedigende reacties heeft gegeven Bedankt!!
Liefs, Petra.
