Dagboek met Lennard
Lennard, uniek kind van God, voor altijd in ons hart
vrijdag 30 november 2012
donderdag 29 november 2012
29 november 2012 - Herdenken met de regenboog
Waarschijnlijk komt het ook doordat ik iets ben gaan dóen!
Wanneer je gepieker om kan zetten in doen, geeft dat energie (aan mij wel).
Aan het begin van de week ben ik met een vriendin naar de intratuin geweest om iets nieuws voor op het grafje te kopen, en bloembolletjes. Die heb ik gisteren alvast daar geplant en gepoot. In het voorjaar komen er als het goed is sneeuwklokjes boven. Symbool voor het nieuwe lichaam dat eens ook er voor Lennard zal zijn.
En verder nog wat spullen om iets te maken.
Vandaag heb ik daarvan dit stuk gemaakt. Ik liep al een poosje rond met het idee om iets te maken met een regenboog en een kruis erin verwerkt. En dit is het resultaat!
We krijgen veel post deze dagen, en er zijn ook op andere manieren mensen die aan ons denken en met ons meeleven. En dat doet echt zoveel goed!!
Morgen gaan we met elkaar als gezin Lennard herdenken, het zal wel goedkomen, mijn zus komt 's morgens koffie drinken, en verder proberen we er een gezellige dag van te maken.
En wat is het bijzonder dat ook deze week de Regenboog weer zo vaak te zien is aan de hemel!! God laat weten dat hij er is!
donderdag 22 november 2012
22 november 2012 - Herbeleven... de laatste week
Vandaag, donderdag..
Ik kom thuis aan het eind van de ochtend. Het huis is leeg, en rommelig. De verwarming is uit, die staat op donderdag niet goed ingesteld.
Ik loop naar binnen, en ineens is het er: Precies hetzelfde voelde het, al die donderdagen dat ik Lennard naar de Glind bracht. De sfeer, het tijdstip, de lichtinval in huis...
Zomaar ineens is daar weer die herinnering, hoe dat was, hoe dat voelde. Het overvalt me. Confronterend, heftig, bitterzoet... Toen was hij nog hier.. Ik mis de was in de box, ruik de handdoeken... zou met liefde die zooi nog eens opruimen.
Precies op deze donderdag is het een jaar geleden dat ik Lennard voor het laatst wegbracht naar het kinderhospice, nog geen week voor zijn overlijden... Had ik dat toen geweten, dan had ik hem vast niet meer gebracht.
Er zijn veel herinneringen deze maand, de komende week. Van dag tot dag ga ik de laatste week weer meemaken, uur na uur komen de moeilijke en verdrietige dagen weer voorbij. Alles weer beleven en herlezen. Ik zie er tegenop, hik er al weken tegenaan. Maar ook dit moet, er doorheen. Duw ik het weg dan komt het vast op een andere manier. Dus laat het ook maar gebeuren.
Nog een week, dan is het al een heel jaar geleden... onvoorstelbaar.. nog steeds.
Ik kom thuis aan het eind van de ochtend. Het huis is leeg, en rommelig. De verwarming is uit, die staat op donderdag niet goed ingesteld.
Ik loop naar binnen, en ineens is het er: Precies hetzelfde voelde het, al die donderdagen dat ik Lennard naar de Glind bracht. De sfeer, het tijdstip, de lichtinval in huis...
Zomaar ineens is daar weer die herinnering, hoe dat was, hoe dat voelde. Het overvalt me. Confronterend, heftig, bitterzoet... Toen was hij nog hier.. Ik mis de was in de box, ruik de handdoeken... zou met liefde die zooi nog eens opruimen.
Precies op deze donderdag is het een jaar geleden dat ik Lennard voor het laatst wegbracht naar het kinderhospice, nog geen week voor zijn overlijden... Had ik dat toen geweten, dan had ik hem vast niet meer gebracht.
Er zijn veel herinneringen deze maand, de komende week. Van dag tot dag ga ik de laatste week weer meemaken, uur na uur komen de moeilijke en verdrietige dagen weer voorbij. Alles weer beleven en herlezen. Ik zie er tegenop, hik er al weken tegenaan. Maar ook dit moet, er doorheen. Duw ik het weg dan komt het vast op een andere manier. Dus laat het ook maar gebeuren.
Nog een week, dan is het al een heel jaar geleden... onvoorstelbaar.. nog steeds.
dinsdag 6 november 2012
Voor wie het nog eens wil terugkijken.. Het leven gaat door in het kinderhospice, deel 1 - 't Zal je maar gebeuren - 30 mei 2006
Het leven gaat door in het kinderhospice, deel 1 - 't Zal je maar gebeuren - 30 mei 2006 http://www.eo.nl/archief/tv/tzaljemaargebeuren/aflevering-detail/aflevering/het-leven-gaat-door-in-het-kinderhospice-deel-1/#.UHXnlg-foKU.
November...
Het is November, de maand waarin Lennard overleed.
Onvoorstelbaar eigenlijk, het lijkt nog niet zo lang geleden, maar toch is het zo. Bijna zijn we het jaar rond zonder Lennard, alle seizoenen een keer meegemaakt, alle verjaardagen, alle andere feestdagen. Juist op die hoogtijdagen is het verdriet en gemis erg aanwezig, ze maken het zwaar om die dag door te komen.
Emotioneel wordt het wat rustiger lijkt het, wat gelijkmatiger. Maar er hoeft maar íets te gebeuren, en we zijn weer van slag. In de afgelopen maanden zijn er twee nog erg jonge mensen overleden waardoor we flink van slag zijn geweest. Marc, een jongen die bij Wydo in de klas zat op de basisschool, en Thijmen, nog maar drie jaar, ooit een busmaatje van Lennard als ze naar de Schutse gingen. Wat een groot verdriet voor deze families! Veel dingen die aan ons eigen verdriet raken komen dan weer keihard naar boven, het meeleven met de families is hier groot, hoewel soms op afstand.
Een maand of twee geleden hebben we definitief te horen gekregendat de foto's die gemaakt zijn rond de dienst en de begrafenis weg zijn... Met een data-recovery programma is uitgebreid gezocht, maar niets teruggevonden. Niets... Het blijft frustrerend, zuur, t voelt machteloos... niet teveel over nadenken.
Ik merk dat ik er aan toe raak om buitenshuis aan het werk te gaan. In het afgelopen jaar heb ik veel kunnen nadenken en 'verwerken'. Dat proces is nooit klaar denk ik, maar er is nu wel meer ruimte aan het komen voor wat nieuws. Er ligt nog wel een drempel, na bijna 20 jaar... maar die zal vast wel genomen worden.
Al bijna een jaar geleden kwam er een eind aan Lennard zijn lijden en mocht hij naar de Hemel gaan. Zijn lijden is voorbij, daarom ben ik heel blij, nog steeds. Ook voor ons was het een lijdensweg. Om dat aan te zien en ermee te leven. Een strijd was het soms ook om te kunnen geloven dat zijn leven zin had. Ook nu houd ik me daar nog mee bezig. Ik geloof vast en zeker dat God hem niet als een vergissing heeft laten geboren worden, en hem en ons het leven heeft gegeven zoals het was. Al snap ik niet al die moeilijke dingen die daarbij moesten horen. Maar dat hoeft ook niet, God heeft zijn plan, en zorgt ervoor dat het goed uitgevoerd wordt. Het is een troost om te weten dat Lennard het nu goed heeft, al mag zien hoe God alles ooit heeft bedoeld. En dat zijn lieve hulpbehoevende lichaam en geest eens helemaal volmaakt zullen zijn, zonder beperkingen.
Deze maand komen de herinneringen aan de laatste weken met Lennard extra terug.
't Hoort er ook bij om dit door te komen. Niet makkelijk, soms vast ook zwaar en heftig, maar wel nodig om er door te gaan, om daarna weer verder te kunnen.
Met Lennard altijd in ons hart.
Onvoorstelbaar eigenlijk, het lijkt nog niet zo lang geleden, maar toch is het zo. Bijna zijn we het jaar rond zonder Lennard, alle seizoenen een keer meegemaakt, alle verjaardagen, alle andere feestdagen. Juist op die hoogtijdagen is het verdriet en gemis erg aanwezig, ze maken het zwaar om die dag door te komen.
Emotioneel wordt het wat rustiger lijkt het, wat gelijkmatiger. Maar er hoeft maar íets te gebeuren, en we zijn weer van slag. In de afgelopen maanden zijn er twee nog erg jonge mensen overleden waardoor we flink van slag zijn geweest. Marc, een jongen die bij Wydo in de klas zat op de basisschool, en Thijmen, nog maar drie jaar, ooit een busmaatje van Lennard als ze naar de Schutse gingen. Wat een groot verdriet voor deze families! Veel dingen die aan ons eigen verdriet raken komen dan weer keihard naar boven, het meeleven met de families is hier groot, hoewel soms op afstand.
Een maand of twee geleden hebben we definitief te horen gekregendat de foto's die gemaakt zijn rond de dienst en de begrafenis weg zijn... Met een data-recovery programma is uitgebreid gezocht, maar niets teruggevonden. Niets... Het blijft frustrerend, zuur, t voelt machteloos... niet teveel over nadenken.
Ik merk dat ik er aan toe raak om buitenshuis aan het werk te gaan. In het afgelopen jaar heb ik veel kunnen nadenken en 'verwerken'. Dat proces is nooit klaar denk ik, maar er is nu wel meer ruimte aan het komen voor wat nieuws. Er ligt nog wel een drempel, na bijna 20 jaar... maar die zal vast wel genomen worden.
Al bijna een jaar geleden kwam er een eind aan Lennard zijn lijden en mocht hij naar de Hemel gaan. Zijn lijden is voorbij, daarom ben ik heel blij, nog steeds. Ook voor ons was het een lijdensweg. Om dat aan te zien en ermee te leven. Een strijd was het soms ook om te kunnen geloven dat zijn leven zin had. Ook nu houd ik me daar nog mee bezig. Ik geloof vast en zeker dat God hem niet als een vergissing heeft laten geboren worden, en hem en ons het leven heeft gegeven zoals het was. Al snap ik niet al die moeilijke dingen die daarbij moesten horen. Maar dat hoeft ook niet, God heeft zijn plan, en zorgt ervoor dat het goed uitgevoerd wordt. Het is een troost om te weten dat Lennard het nu goed heeft, al mag zien hoe God alles ooit heeft bedoeld. En dat zijn lieve hulpbehoevende lichaam en geest eens helemaal volmaakt zullen zijn, zonder beperkingen.
En natuurlijk zijn er ook mooie lieve en fijne herinneringen aan onze vent, altijd geduldig, en lief, als het maar even kon vrolijk, heerlijk eindeloos knuffelen op schoot en zijn onvoorstelbaar lieve engelachtige glimlachjes...
't Hoort er ook bij om dit door te komen. Niet makkelijk, soms vast ook zwaar en heftig, maar wel nodig om er door te gaan, om daarna weer verder te kunnen.
Abonneren op:
Posts (Atom)