Al ruim drie maanden geleden is het dat Lennard overleed. 3 Maanden, onvoorstelbaar lang, maar ook onvoorstelbaar kort lijkt het geleden dat hij er nog was. Nog steeds zit ons mannetje zo in ons systeem en denken dat het eigenlijk niet voor te stellen is dat hij hier niet meer bij ons is.
Sowieso is het voor ons al mensen amper of eigenlijk niet te begrijpen wat het is om te sterven. Op de ochtend van Lennards overlijden was hij er op het ene moment wel en op het volgende ineens niet meer. Wie kan dat snappen?
Mijn verjaardag vond ik moeilijk, pijnlijk, heftig. Niet leuk. Ik ben de dag doorgekomen, Wydo en Laura hebben er ook erg hun best voor gedaan om me een leuke dag te bezorgen, maar ik was de volgende dag blij dat het klaar was. Ik weet het wel, dat ik ook blij mag zijn dat God me weer een jaar gaf, maar het was nu gewoon te....
En de wereld gaat verder. Dat is nog steeds best lastig vind ik. In mijn hoofd zit het nog steeds vol met Lennard, heel mijn denken wordt er door bepaald, legt het soms lam. Heel veel dingen die je tegen komt hebben ineens te maken met Lennard lijkt het wel. Overal liggen associaties met hem. Confronterend... lastig.... verdrietig... moeilijk.... slopend.... Potjes olvarit in de aanbieding, leuke jongensshirtjes bij de V&D, niet meer voor hem hoeven te bidden... zijn jas nog aan de kapstok, noem maar op...
Heftige weken en maanden zijn het. Er is nog weinig ruimte in mijn hoofd voor andere dingen die horen bij het leven dat maar doorgaat. En voor een deel moet dat toch, -al is het maar om de andere kinderen, die ook hun dingen hebben die door moeten gaan-. En dat is nogal vermoeiend.
Het wordt wat stiller ook, hoewel ik het prima vind trouwens om alleen thuis te zijn. Dat is gewoon goed merk ik, om mijn gedachten de vrije loop te kunnen laten. Over Lennard, alle dingen die we meemaakten met hem, het ziek zijn en zijn overlijden. Het plekje van hem, in de box is er nog steeds, het staat ons nog niet in de weg en dus houden we het nog even zo. Fijn om naar te kijken, even iets van hem in handen te hebben.
Onze lieve jongen is er niet meer. Het voelt kaal en alsof ik met lege handen sta. Een open wond, verdriet is het. Een belangrijke taak voor ons en mij is klaar. Wat nu? De tijd zal het wel leren. We gunnen ons die tijd.
Nu is het ook niet zo dat ik helemaal niets te doen heb hoor. Er lopen hier 3 pubers rond in huis die wel de nodige afleiding geven, afgezien van de 'normale' puberale neigingen die ze vertonen is er nog genoeg om ons mee bezig te houden. Zo gaan er twee van hen starten met het ortho gebeuren, daar was het nog niet van gekomen. En in de voorjaarsvakantie hebben Wydo en ik zijn kamer voorzien van verf en nieuw behang. Ik zag er erg tegenop maar vond het ook nodig dit met en voor hem te doen. (in de kerstvakantie hadden we het ook al uitgesteld). Maar toen het af was waren we ook wel trots op onszelf! En deze week ben ik behoorlijk stoer bezig met poetsen in huis. Een beetje werk verzetten, verzet ook het gepieker een beetje en geeft voldoening.
Vorige week zijn Elzo en ik naar een bedrijf geweest om te kijken naar een monument voor op het graf van Lennard. We weten wat we willen en het idee krijgt vorm. Het wordt MOOI!!! Daar konden we een voorbeeld bekijken en bespreken hoe we het op Lennard zijn grafje willen hebben. Het laatste wat we echt nu nog voor hem gaan doen...
Nu ligt er op het grafje een wit gevlochten hart, daaromheen hebben we bloembolletjes geplant waarvan de eerste puntjes al boven de grond uitsteken, teken van nieuw leven, voorbode van het nieuwe lichaam wat Lennard ook eens zal krijgen, als Jezus terugkomt! Wat kunnen we daar nu al naar verlangen !!
Vanmorgen ben ik weer even bij het grafje van Lennard geweest. Totdat het monument er staat willen we natuulijk ook dat het er een beetje netjes bij ligt. Dus daar zorgen we voor. Door het mooie voorjaarsweer zijn de bolletjes nu voor een deel gaan bloeien, net toen ik de foto's maakte kwam er een vlinder op het hart zitten. Mooi hè?!
