Het zijn emotioneel zware dagen die we meemaken. Er zijn veel dingen die spelen, dingen die allemaal met Lennard verbonden zijn, die bij het proces van verwerken horen, maar die het soms ook heftiger doen worden, en met dat laatste bedoel ik het wegraken van de foto's van de begrafenis.
Hoewel we onze lieve jongen natuurlijk niet terugkrijgen met die foto's voelt het als een stukje verlies, en zou het terugkrijgen ervan toch het idee geven een stukje van hem terug te krijgen. Vanavond heb ik telefonisch contact gehad met iemand die er ook nauw bij betrokken is. Hij verzekerde me dat de mensen die er mee bezig zijn, weten wat ze doen. Dat stelt wat gerust, maar er is geen garantie dat het ook lukken gaat. Er draait nu een programma van meer dan 80 uur, dat de data moet terugvinden van de harde schijf. Geduld geduld.... Ook nu probeer ik me er aan vast te houden dat als God het nodig vind voor ons we ze wel terug zullen krijgen... en anders moeten we zonder kunnen. Maar ja, een mens blijf ik en dus is er stress.
Afgelopen week heb ik de parkeerkaart weer moeten inleveren bij de gemeente. De dame achter de balie besefte niet wat ook zoiets simpels met je kan doen. Ik stond daar met een vervelend gevoel, en zij handelde het puur zakelijk af. Geen woord van meeleven, maar een bijna vrolijk "zo-dat-is-dan ook-weer-afgehandeld". Ik kreeg nog een vodje mee als bewijs en de mededeling dat de paal binnenkort wel weg zou zijn, en voor ik het wist stond ik weer beduust buiten. t Zal wel niet expres zijn, maar prettig was het niet.
En het gaat maar door, deze week moet er een afspraak gemaakt worden om de wandel/fietskar op te laten halen...
Dan zijn we vrijdag voor officieel afscheid naar het Kinderhospice geweest. Het was moeilijk, emotioneel, maar ook zeker goed. Fijn om de mensen daar te spreken en het over Lennard te hebben, over de laatste dagen, beslissingen die we namen. Maar o zo moeilijk om de sfeer er weer te ervaren, ja zó is het daar, we hoorden erbij met Lennard, en nu eigenlijk niet meer.
Twee uur zijn we er wel zoet geweest, met gesprekken en nog even rondlopen door de gang met de slaapkamers van de kinderen, Lennard heeft in allemaal wel eens geslapen. Op het laatst nog in de huiskamer een paar bekende logeergenootjes teruggezien en die lieve kleine Marc over zijn bolletje geaaid. Daarna hebben we iedereen gedag gezegd die er was, lieve mensen en verpleegkundigen en vrijwilligers die allemaal wel eens voor Lennard hebben gezorgd.
Zoveel sporen nagelaten, zoveel meegemaakt en gedeeld. En nu maakt dat geen deel meer uit van ons leven. Hoewel, we nemen onze ervaringen en herinneringen natuurlijk mee, we zijn er mede door gevormd, vergeten zullen we het kinderhospice nooit! Én we mogen altijd nog eens aanwaaien voor een bak koffie en een praatje.
Het was heel goed om te horen dat ze ook daar nog veel over Lennard praten en hem missen, hij hoorde er zó bij!! Ze vergeten hem natuurlijk ook niet zomaar... Als ik dat hoor ben ik nog zo trots op mijn ventje!
Er is zoveel waar we mee bezig zijn, dat we het uitzoeken van een monument voor op het grafje maar even hebben geparkeerd. Dat kan later ook nog wel.
Dagboek met Lennard
Lennard, uniek kind van God, voor altijd in ons hart
maandag 30 januari 2012
donderdag 26 januari 2012
Fingers crossed....
Gisteravond kregen we een vervelend bericht: Het lijkt er op dat alle foto's die op de dag van de begrafenis gemaakt zijn, WEG zijn... Het voelt als een klap in ons gezicht en we zijn er verslagen en verdrietig van.
De laatste stukjes van Lennard, de laatste dingen die ook bij zijn leven hoorden, de begrafenis,de kist, de mensen, waardoor we alles nog eens herbeleven kunnen. Dingen zien die we op die dag niet opgemerkt hebben.... weg, onvoorstelbaar, verdrietig, machteloos voel je je.
Als ik bedenk wát er op kan staan, het is té erg. Het maakt je kwetsbaar, boos ook, even lamgeslagen.
Gisteravond heb ik een nood oproep gedaan via facebook en hyves: Wie heeft er nog (stiekum) foto's gemaakt? We hebben er een stuk of 15, gemaakt door iemand met een mobiele telefoon, die hadden we al vrij snel na de begrafenis. Tot nu toe geen foto's, maar wel veel mensen die hulp aanbieden en verstand hebben van SD kaarten en computers. Heel fijn, er is een kansje dat er foto's terug gehaald kunnen worden, en ik grijp alle hulp aan natuurlijk. Voor nu lijkt het eerst ook voldoende. (De geheugenkaart en de laptop zijn niet van onszelf en in ons bezit.)
Vanmorgen dacht ik na een nacht slecht slapen voor ons: 'Maar ik ga er ook nog aan doen wat kan', en dus heb ik degene gebeld die de foto's heeft gemaakt en van wie de gecrashte laptop is, eerst zelf het verhaal maar eens horen. En alles proberen, er voor gaan. Ineens is daar dan ook weer een boost energie om dit te kunnen. Hoe dat kan? Sja, voor Lennard deed je altijd alles en gingen we tot het uiterste, daarmee zal het te maken hebben.
Vanavond had ik weer contact met de fotograaf. Het blijkt dat de SD kaart waarvan de foto's gewist zijn niet heel veel meer is gebruikt nadien. Én degenen die er nu mee bezig zijn hadden er niet aan gedacht dat de kaart waarschijnlijk nog informatie bevat. Dat zou betekenen dat de foto's misschien toch teruggehaald kunnen worden! Morgenavond hoor ik of dat is gelukt... fingers crossed.... of beter nog: Bidden!
Morgen is de dag overigens al spannend genoeg, we gaan 's middags voor afscheid naar het Kinderhospice, t zal moeilijk zijn denk ik, maar ook goed.
De laatste stukjes van Lennard, de laatste dingen die ook bij zijn leven hoorden, de begrafenis,de kist, de mensen, waardoor we alles nog eens herbeleven kunnen. Dingen zien die we op die dag niet opgemerkt hebben.... weg, onvoorstelbaar, verdrietig, machteloos voel je je.
Als ik bedenk wát er op kan staan, het is té erg. Het maakt je kwetsbaar, boos ook, even lamgeslagen.
Gisteravond heb ik een nood oproep gedaan via facebook en hyves: Wie heeft er nog (stiekum) foto's gemaakt? We hebben er een stuk of 15, gemaakt door iemand met een mobiele telefoon, die hadden we al vrij snel na de begrafenis. Tot nu toe geen foto's, maar wel veel mensen die hulp aanbieden en verstand hebben van SD kaarten en computers. Heel fijn, er is een kansje dat er foto's terug gehaald kunnen worden, en ik grijp alle hulp aan natuurlijk. Voor nu lijkt het eerst ook voldoende. (De geheugenkaart en de laptop zijn niet van onszelf en in ons bezit.)
Vanmorgen dacht ik na een nacht slecht slapen voor ons: 'Maar ik ga er ook nog aan doen wat kan', en dus heb ik degene gebeld die de foto's heeft gemaakt en van wie de gecrashte laptop is, eerst zelf het verhaal maar eens horen. En alles proberen, er voor gaan. Ineens is daar dan ook weer een boost energie om dit te kunnen. Hoe dat kan? Sja, voor Lennard deed je altijd alles en gingen we tot het uiterste, daarmee zal het te maken hebben.
Vanavond had ik weer contact met de fotograaf. Het blijkt dat de SD kaart waarvan de foto's gewist zijn niet heel veel meer is gebruikt nadien. Én degenen die er nu mee bezig zijn hadden er niet aan gedacht dat de kaart waarschijnlijk nog informatie bevat. Dat zou betekenen dat de foto's misschien toch teruggehaald kunnen worden! Morgenavond hoor ik of dat is gelukt... fingers crossed.... of beter nog: Bidden!
maandag 16 januari 2012
Gemis en Rust, het is er allebei
En dan... ben je op één dag ineens bezig met het zoeken op het internet naar een steen of monument voor op het grafje, en heeft een ander daar onze auto gevonden! En lijkt het alsof het veel te snel gaat allemaal.
Vanmorgen ben ik gaan zoeken op het internet naar iets voor op het graf van Lennard. Er is veel mogelijk, maar we zitten al in een bepaalde richting, dus dat maakt het makkelijker. Tot vorige week moest ik er nog niet aan denken, hoewel Elzo er al eerder over begonnen was. En nu ineens kon het toch en was er ruimte voor. Uiteraard gaan we voor iets moois en het moet niet standaard worden, maar dat komt goed.
Afgelopen weekeinde heeft Elzo met Wydo onze auto verkoop klaar gemaakt. Hij staat nu op marktplaats, http://auto.marktplaats.nl/ford/520994362-ford-transit-2-2-300s-fd-dc-130-lr-4-54-2007.html en vanavond belde de eerste potentiële koper... Dat gaat wel heel snel zo, en ik weet niet of ik dat wel zo leuk vind. De bus -weet je nog: 'Van de koningin geweest' - moeten we wel gaan verkopen, een gewone auto is nu veel voordeliger voor ons, maar ook de bus is emotioneel verbonden met Lennard. Slik!
En verder? Verder leven we maar gewoon verder, ik weet niet zo goed hoe ik het moet omschrijven. "Het gaat wel" zeg ik vaak als mensen vragen hoe het gaat. Al zijn er veel en vaak associaties die aan Lennard doen denken. Soms kan je er om glimlachen, maar soms komen ze ook hard binnen.
Zo hadden we dit weekeinde een gezellige verjaardag van een lief nichtje van me, waar een lief neefje ook te gast was. Hij droeg een bloesje, precies hetzelfde als dat Lennard aanhad toen hij hier de laatste dagen nog in zijn bedje lag opgebaard...
In de kerk voelt het maar raar en kaal als we op 'ons' plekje zitten en Lennard is er niet bij... Als ik 's morgens vroeg boodschappen ga doen ben ik 'bang'om de Blauwe bus tegen te komen die Len altijd ophaalde naar de Schutse, bang voor de confrontatie, maar aan de andere kant zou het ook best fijn zijn om ze even te zien en te spreken. Het moet allemaal nog steeds wennen. Vorige week vergiste ik me: ik kwam thuis en wilde even bij Len in de box gaan kijken...
Toch lukt het tussendoor allemaal best, de dagelijkse dingen doen. En er overheerst ook nog steeds een gevoel van rust, omdat het lijden van Lennard nu voorbij is. En we niet meer ongerust hoeven te zijn over hem. Hij heeft het gewoon goed nu. Het is er allebei : Gemis en Rust.
Vorige week was er ook weer een moment van bewust afsluiten. Ik ben voor een afsluitend gesprek bij de kinderarts geweest. Van tevoren was ik best een beetje zenuwachtig, daar zijn zonder Len... maar het verliep heel goed.
We hebben er wel een uur zitten praten, over Len en hoe het is gegaan de laatste week, en over de beslissingen die we hebben moeten nemen, de laatste tijd, maar ook door de jaren heen. Over de impact die het bestaan van een kind als Lennard heeft, op ons, maar ook op hemzelf. In de loop van de ruim 9 jaar die Lennard heeft geleefd, hebben we veel meegemaakt en hebben we samen rond Lennard opgetrokken. Toen ik wegging kreeg ik een dikke knuffel van hem! Enkele secretaresses heb ik nog kunnen spreken, met hen hebben we in de loop der jaren ook een band gekregen.
Deze week wil ik bezig met het maken en regelen van de bedankkaarten, een klus, maar wel fijn om mee bezig te zijn denk ik. Iets wat je nog voor Lennard doet, zo voelt het nog een beetje...
Vanmorgen ben ik gaan zoeken op het internet naar iets voor op het graf van Lennard. Er is veel mogelijk, maar we zitten al in een bepaalde richting, dus dat maakt het makkelijker. Tot vorige week moest ik er nog niet aan denken, hoewel Elzo er al eerder over begonnen was. En nu ineens kon het toch en was er ruimte voor. Uiteraard gaan we voor iets moois en het moet niet standaard worden, maar dat komt goed.
Afgelopen weekeinde heeft Elzo met Wydo onze auto verkoop klaar gemaakt. Hij staat nu op marktplaats, http://auto.marktplaats.nl/ford/520994362-ford-transit-2-2-300s-fd-dc-130-lr-4-54-2007.html en vanavond belde de eerste potentiële koper... Dat gaat wel heel snel zo, en ik weet niet of ik dat wel zo leuk vind. De bus -weet je nog: 'Van de koningin geweest' - moeten we wel gaan verkopen, een gewone auto is nu veel voordeliger voor ons, maar ook de bus is emotioneel verbonden met Lennard. Slik!
En verder? Verder leven we maar gewoon verder, ik weet niet zo goed hoe ik het moet omschrijven. "Het gaat wel" zeg ik vaak als mensen vragen hoe het gaat. Al zijn er veel en vaak associaties die aan Lennard doen denken. Soms kan je er om glimlachen, maar soms komen ze ook hard binnen.
Zo hadden we dit weekeinde een gezellige verjaardag van een lief nichtje van me, waar een lief neefje ook te gast was. Hij droeg een bloesje, precies hetzelfde als dat Lennard aanhad toen hij hier de laatste dagen nog in zijn bedje lag opgebaard...
In de kerk voelt het maar raar en kaal als we op 'ons' plekje zitten en Lennard is er niet bij... Als ik 's morgens vroeg boodschappen ga doen ben ik 'bang'om de Blauwe bus tegen te komen die Len altijd ophaalde naar de Schutse, bang voor de confrontatie, maar aan de andere kant zou het ook best fijn zijn om ze even te zien en te spreken. Het moet allemaal nog steeds wennen. Vorige week vergiste ik me: ik kwam thuis en wilde even bij Len in de box gaan kijken...
Toch lukt het tussendoor allemaal best, de dagelijkse dingen doen. En er overheerst ook nog steeds een gevoel van rust, omdat het lijden van Lennard nu voorbij is. En we niet meer ongerust hoeven te zijn over hem. Hij heeft het gewoon goed nu. Het is er allebei : Gemis en Rust.
Vorige week was er ook weer een moment van bewust afsluiten. Ik ben voor een afsluitend gesprek bij de kinderarts geweest. Van tevoren was ik best een beetje zenuwachtig, daar zijn zonder Len... maar het verliep heel goed.
We hebben er wel een uur zitten praten, over Len en hoe het is gegaan de laatste week, en over de beslissingen die we hebben moeten nemen, de laatste tijd, maar ook door de jaren heen. Over de impact die het bestaan van een kind als Lennard heeft, op ons, maar ook op hemzelf. In de loop van de ruim 9 jaar die Lennard heeft geleefd, hebben we veel meegemaakt en hebben we samen rond Lennard opgetrokken. Toen ik wegging kreeg ik een dikke knuffel van hem! Enkele secretaresses heb ik nog kunnen spreken, met hen hebben we in de loop der jaren ook een band gekregen.
Deze week wil ik bezig met het maken en regelen van de bedankkaarten, een klus, maar wel fijn om mee bezig te zijn denk ik. Iets wat je nog voor Lennard doet, zo voelt het nog een beetje...
maandag 9 januari 2012
Een aantal foto's
Zomaar een paar foto's van Lennard door de jaren heen...
Deze twee foto's zijn gemaakt na het overlijden van Lennard, nadat ik hem voor de laatste keer heb verzorgd:
 |
| Ongeveer anderhalve maand oud |
 |
| plm een half jaar |
 |
| Dikke pret! |
 |
| Deze heeft in het ND gestaan. |
 |
| Bij Elly en Rikkert |
 |
| Cool! |
 |
| Genieten in bad. |
 |
| Samen plezier |
 |
| Begin november 2011 |
 |
| Zó ziek, de laatste keer op schoot. |
Deze twee foto's zijn gemaakt na het overlijden van Lennard, nadat ik hem voor de laatste keer heb verzorgd:
 |
| Nog één keer vasthouden... |
 |
| Zo lief! |
maandag 2 januari 2012
Zolang het maar over Lennard gaat....
Hier een stukje plaatsen, ook dat is iets wat ik mis. Na een aantal dagen begint het te kriebelen, ik wil iets kwijt op de weblog. Maar het is nu niet meer zoals het was. Het ging altijd over ons lieve ventje hier, de laatste maand ook meer over onszelf. En dat voelt kaal, of gek, anders. Toch komt hier af en toe nog wel een stukje denk ik. Alles wat we nu meemaken heeft natuurlijk ook alles te maken met Lennard. Dat maakt het voor mij 'legitiem' hier nog wat te schrijven.
De feestdagen zijn we doorgekomen. Wel raar hoor, het voelt allemaal niet zo feestelijk, maar toch hebben we ons best gedaan. Het moet ook wel, voor de kinderen, maar ook voor jezelf. Niet kerst vieren is ook helemaal niet goed, daar wordt het allemaal ook niets beter van. Op eerste kerstdag, Wydo's verjaardag, hebben we gezellig familiebezoek gehad, fijn ook voor Wydo, tenslotte word je maar één keer 16!
Op de oudejaarsdag werd het me toch wat teveel. Het gevoel van: 'Alles gaat maar door, en we doen nog mee ook'. Het voelt niet fijn. Zoveel tijd en aandacht die we altijd aan Lennard besteedden, werd/ word in die dagen zomaar opgeslokt door andere dingen waar je hoofd eigenlijk niet eens naar staat. Ik voel me er bijna schuldig onder. Oliebollen en knijpertjes bakken, tijd zat.... 's Middags ben ik daarom nog naar de begraafplaats geweest. Even bij het grafje gekeken, even rust in mijn hoofd, even niet al dat andere. Lennard vind ik er niet, maar zoek ik er óók niet. Wel even de rust, en wat gedachten aan hem wijden. Toen was het ook weer goed.
Vooral het afgelopen weekeind van oud en nieuw heb ik als heftig en pijnlijk ervaren. Iedereen wenst elkaar een goed nieuw jaar, en terecht, maar het is hier maar een raar begin. Wat moet ik gaan doen in dat nieuwe jaar...?
Vorige week dinsdag werden 's middags een aantal dingen opgehaald, o.a. de tillift en de stoel van Lennard. 's Morgens alles eerst nog maar even gepoetst. In een maand tijd zit er veel stof op! Voor die tijd heb ik nog overwogen om maar weg te gaan op dat moment, maar nee, ook híer moet je doorheen, het hoort bij het proces van afscheid nemen. Ik zat met buikpijn te wachten tot het zover was. En het viel behoorlijk tegen. Vooral de stoel, die zo verbonden was met Lennard, het deed gewoon pijn om die de deur uit te zien gaan. Huilend heb ik de papieren voor het ophalen bij de deur getekend, en toen de deur dichtging heb ik echt heel hard moeten huilen...zo verdrietig... Gelukkig was er net een lieve buurvrouw die me een beetje kon troosten.
Vandaag heb ik een begin gemaakt met het afronden van het PGB. De verantwoording moet een maand eerder de deur uit dan was voorzien omdat we er dit jaar een maand minder lang gebruik gemaakt hebben. Daar ben ik deze week nog mee bezig denk ik. Niet dat het de hele week kost, maar ik doe elke dag een stukje. Ook andere dingen moeten worden afgerond. We krijgen soms nog post voor Lennard. Er moet dan een bericht terug om mee te delen dat Lennard is overleden. Niet de leukste klusjes, maar steeds post voor Lennard krijgen is ook niet fijn.
Verder heb ik een afspraak gemaakt bij de kinderarts in Harderwijk, voor een soort evaluatie gesprek. Hij heeft in de afgelopen maand ook met ons meegeleefd, wat bijzonder voelt. Lennard was geen nummer op de poli! Dat hoorden we ook nog van de huisarts. Toen hij daarheen belde om te vertellen dat Lennard was overleden, reageerde de assistente die de telefoon aannam emotioneel. Natuurlijk wil je niemand verdrietig maken, maar door deze reactie wisten we dat Lennard echt iemand voor hen was! Het gesprek staat gepland voor eind volgende week, het zal vast pittig zijn, maar ik zie er ook naar uit, zoalang het maar over Lennard gaat...
Vandaag toch ook weer een mooi moment: De regenboog aan de hemel!
De feestdagen zijn we doorgekomen. Wel raar hoor, het voelt allemaal niet zo feestelijk, maar toch hebben we ons best gedaan. Het moet ook wel, voor de kinderen, maar ook voor jezelf. Niet kerst vieren is ook helemaal niet goed, daar wordt het allemaal ook niets beter van. Op eerste kerstdag, Wydo's verjaardag, hebben we gezellig familiebezoek gehad, fijn ook voor Wydo, tenslotte word je maar één keer 16!
Op de oudejaarsdag werd het me toch wat teveel. Het gevoel van: 'Alles gaat maar door, en we doen nog mee ook'. Het voelt niet fijn. Zoveel tijd en aandacht die we altijd aan Lennard besteedden, werd/ word in die dagen zomaar opgeslokt door andere dingen waar je hoofd eigenlijk niet eens naar staat. Ik voel me er bijna schuldig onder. Oliebollen en knijpertjes bakken, tijd zat.... 's Middags ben ik daarom nog naar de begraafplaats geweest. Even bij het grafje gekeken, even rust in mijn hoofd, even niet al dat andere. Lennard vind ik er niet, maar zoek ik er óók niet. Wel even de rust, en wat gedachten aan hem wijden. Toen was het ook weer goed.
Vooral het afgelopen weekeind van oud en nieuw heb ik als heftig en pijnlijk ervaren. Iedereen wenst elkaar een goed nieuw jaar, en terecht, maar het is hier maar een raar begin. Wat moet ik gaan doen in dat nieuwe jaar...?
Vorige week dinsdag werden 's middags een aantal dingen opgehaald, o.a. de tillift en de stoel van Lennard. 's Morgens alles eerst nog maar even gepoetst. In een maand tijd zit er veel stof op! Voor die tijd heb ik nog overwogen om maar weg te gaan op dat moment, maar nee, ook híer moet je doorheen, het hoort bij het proces van afscheid nemen. Ik zat met buikpijn te wachten tot het zover was. En het viel behoorlijk tegen. Vooral de stoel, die zo verbonden was met Lennard, het deed gewoon pijn om die de deur uit te zien gaan. Huilend heb ik de papieren voor het ophalen bij de deur getekend, en toen de deur dichtging heb ik echt heel hard moeten huilen...zo verdrietig... Gelukkig was er net een lieve buurvrouw die me een beetje kon troosten.
Vandaag heb ik een begin gemaakt met het afronden van het PGB. De verantwoording moet een maand eerder de deur uit dan was voorzien omdat we er dit jaar een maand minder lang gebruik gemaakt hebben. Daar ben ik deze week nog mee bezig denk ik. Niet dat het de hele week kost, maar ik doe elke dag een stukje. Ook andere dingen moeten worden afgerond. We krijgen soms nog post voor Lennard. Er moet dan een bericht terug om mee te delen dat Lennard is overleden. Niet de leukste klusjes, maar steeds post voor Lennard krijgen is ook niet fijn.
Verder heb ik een afspraak gemaakt bij de kinderarts in Harderwijk, voor een soort evaluatie gesprek. Hij heeft in de afgelopen maand ook met ons meegeleefd, wat bijzonder voelt. Lennard was geen nummer op de poli! Dat hoorden we ook nog van de huisarts. Toen hij daarheen belde om te vertellen dat Lennard was overleden, reageerde de assistente die de telefoon aannam emotioneel. Natuurlijk wil je niemand verdrietig maken, maar door deze reactie wisten we dat Lennard echt iemand voor hen was! Het gesprek staat gepland voor eind volgende week, het zal vast pittig zijn, maar ik zie er ook naar uit, zoalang het maar over Lennard gaat...
Vandaag toch ook weer een mooi moment: De regenboog aan de hemel!
Abonneren op:
Posts (Atom)