30-11-11 30-11-12. In memoriam onze lieve Lennard.

29 november 2012 - Herdenken met de regenboog

 Het is zo raar... weken heb ik aan lopen te hikken tegen deze dagen, en nu het zover is gaat het ineens beter. Natuurlijk zijn er de herinneringen en leven we van dag tot dag ook in het vorige jaar. Maar op de één of andere manier is er wat meer lucht.

Waarschijnlijk komt het ook doordat ik iets ben gaan dóen!
Wanneer je gepieker om kan zetten in doen, geeft dat energie (aan mij wel).

Aan het begin van de week ben ik met een vriendin naar de intratuin geweest om iets nieuws voor op het grafje te kopen, en bloembolletjes. Die heb ik gisteren alvast daar geplant en gepoot. In het voorjaar komen er als het goed is sneeuwklokjes boven. Symbool voor het nieuwe lichaam dat eens ook er voor Lennard zal zijn.
En verder nog wat spullen om iets te maken.
Vandaag heb ik daarvan dit stuk gemaakt. Ik liep al een poosje rond met het idee om iets te maken met een regenboog en een kruis erin verwerkt. En dit is het resultaat!

We krijgen veel post deze dagen, en er zijn ook op andere manieren mensen die aan ons denken en met ons meeleven. En dat doet echt zoveel goed!!
Morgen gaan we met elkaar als gezin Lennard herdenken, het zal wel goedkomen, mijn zus komt 's morgens koffie drinken, en verder proberen we er een gezellige dag van te maken.

En wat is het bijzonder dat ook deze week de Regenboog weer zo vaak te zien is aan de hemel!! God laat weten dat hij er is!

22 november 2012 - Herbeleven... de laatste week

Vandaag, donderdag..

 Ik kom thuis aan het eind van de ochtend. Het huis is leeg, en rommelig. De verwarming is uit, die staat op donderdag niet goed ingesteld.

Ik loop naar binnen, en ineens is het er: Precies hetzelfde voelde het, al die donderdagen dat ik Lennard naar de Glind bracht. De sfeer, het tijdstip, de lichtinval in huis...
Zomaar ineens is daar weer die herinnering, hoe dat was, hoe dat voelde. Het overvalt me. Confronterend, heftig, bitterzoet... Toen was hij nog hier.. Ik mis de was in de box, ruik de handdoeken... zou met liefde die zooi nog eens opruimen.

Precies op deze donderdag is het een jaar geleden dat ik Lennard voor het laatst wegbracht naar het kinderhospice, nog geen week voor zijn overlijden... Had ik dat toen geweten, dan had ik hem vast niet meer gebracht.

Er zijn veel herinneringen deze maand, de komende week.  Van dag tot dag ga ik de laatste week weer meemaken, uur na uur komen de moeilijke en verdrietige dagen weer voorbij. Alles weer beleven en herlezen. Ik zie er tegenop, hik er al weken tegenaan. Maar ook dit moet, er doorheen.  Duw ik het weg dan komt het vast op een andere manier. Dus laat het ook maar gebeuren.

Nog een week, dan is het al een heel jaar geleden... onvoorstelbaar.. nog steeds.

Voor wie het nog eens wil terugkijken.. Het leven gaat door in het kinderhospice, deel 1 - 't Zal je maar gebeuren - 30 mei 2006

Het leven gaat door in het kinderhospice, deel 1 - 't Zal je maar gebeuren - 30 mei 2006  http://www.eo.nl/archief/tv/tzaljemaargebeuren/aflevering-detail/aflevering/het-leven-gaat-door-in-het-kinderhospice-deel-1/#.UHXnlg-foKU.

November...

Het is November, de maand waarin Lennard overleed.

Onvoorstelbaar eigenlijk, het lijkt nog niet zo lang geleden, maar toch is het zo. Bijna zijn we het jaar rond zonder Lennard, alle seizoenen een keer meegemaakt, alle verjaardagen, alle andere feestdagen. Juist op die hoogtijdagen is het verdriet en gemis erg aanwezig, ze maken het zwaar om die dag door te komen.

Emotioneel wordt het wat rustiger lijkt het, wat gelijkmatiger. Maar er hoeft maar íets te gebeuren, en we zijn weer van slag. In de afgelopen maanden zijn er twee nog erg jonge mensen overleden waardoor we flink van slag zijn geweest. Marc, een jongen die bij Wydo in de klas zat op de basisschool, en Thijmen, nog maar drie jaar, ooit een busmaatje van Lennard als ze naar de Schutse gingen. Wat een groot verdriet voor deze families! Veel dingen die aan ons eigen verdriet raken komen dan weer keihard naar boven, het meeleven met de families is hier groot, hoewel soms op afstand.


Een maand of twee geleden hebben we definitief te horen gekregendat de foto's die gemaakt zijn rond de dienst en de begrafenis weg zijn... Met een data-recovery programma is uitgebreid gezocht, maar niets teruggevonden. Niets... Het blijft frustrerend, zuur, t voelt machteloos... niet teveel over nadenken.

Ik merk dat ik er aan toe raak om buitenshuis aan het werk te gaan. In het afgelopen jaar heb ik veel kunnen nadenken en 'verwerken'. Dat proces is nooit klaar denk ik, maar er is nu wel meer ruimte aan het komen voor wat nieuws. Er ligt nog wel een drempel, na bijna 20 jaar... maar die zal vast wel genomen worden.

 Al bijna een jaar geleden kwam er een eind aan Lennard zijn lijden en mocht hij naar de Hemel gaan. Zijn lijden is voorbij, daarom ben ik heel blij, nog steeds. Ook voor ons was het een lijdensweg. Om dat aan te zien en ermee te leven. Een strijd was het soms ook om te kunnen geloven dat zijn leven zin had. Ook nu houd ik me daar nog mee bezig. Ik geloof vast en zeker dat God hem niet als een vergissing  heeft laten geboren worden, en hem en ons het leven heeft gegeven zoals het was. Al snap ik niet al die moeilijke dingen die daarbij moesten horen. Maar dat hoeft ook niet, God heeft zijn plan, en zorgt ervoor dat het goed uitgevoerd wordt. Het is een troost om te weten dat Lennard het nu goed heeft, al mag zien hoe God alles ooit heeft bedoeld. En dat zijn lieve hulpbehoevende lichaam en geest eens helemaal volmaakt zullen zijn, zonder beperkingen.

En natuurlijk zijn er ook mooie lieve en fijne herinneringen aan onze vent, altijd geduldig, en lief, als het maar even kon vrolijk, heerlijk eindeloos knuffelen op schoot en zijn onvoorstelbaar lieve engelachtige glimlachjes...

Deze maand komen de herinneringen aan de laatste weken met Lennard extra terug.
't Hoort er ook bij om dit door te komen. Niet makkelijk, soms vast ook zwaar en heftig, maar wel nodig om er door te gaan, om daarna weer verder te kunnen.

Met Lennard altijd in ons hart.

14 september - Tijd....

Hoe gaat het nu met jullie?
Die vraag krijg ik erg vaak, maar wat is het antwoord?

We doen onze dagelijkse dingen, aan de buitenkant is er niets bijzonders te zien. Opstaan, ontbijten, naar school of aan het werk, het gaat allemaal door, en dat allemaal zonder onze Lennard. Hoe konden we van tevoren bedenken hoe dat allemaal gewoon door zou gaan?
Het kost allemaal de nodige energie. Het is een klus, hoewel er dagen zijn dat het ook gewoon wel lukt. Lennard lijkt overal linkjes te hebben, zoveel dingen die me aan hem herinneren, dát wist ik van tevoren echt niet.
Bij alles wat ik doe en waar ik ben zit Lennard constant in mijn hoofd, hij gaat met me mee. Verweven als hij met me is.

Tegelijkertijd merk je dat sommige dingen wat makkelijker gaan. Iets meer concentratie bijvoorbeeld, al laat die je ook zomaar in de steek. Een boek (roman) lezen lukt ook wel aardig, maar studiemateriaal... vergeet het maar.

'Door de tijd heen zullen de scherpe kantjes er wel af gaan'  Dat hoor ik vaak, maar de tijd, is voor nu een vijand. Hoe langer het geleden is dat Lennard er nog was, hoe verder hij weg lijkt te zijn. Om te huilen is dat. Dat wíl ik helemaal niet! Ik wil Lennard nog zo lang mogelijk bij me houden, zo lang als het maar kan, me hem herinneren: Zijn lieve geluidjes, zijn lieve zachte snoetje en zijn engelachtige lachjes...zijn alles wil ik me blijven herinneren, als de dag van gisteren, maar de tijd gaat door. Alweer ruim negen maanden terug is het, en dus is tijd een vijand...

Verdriet kan op de meest onverwachte momenten ineens wreed omhoog komen. En je kan er niets aan doen. Soms zijn de situaties zo dat je er op die manier liever niet mee geconfronteerd was. Zo is er deze weken in onze kerk een project voor de kinderen waarbij alle namen van onze gemeente op een legosteentje gezet mogen worden, om daar een muur van te maken. Het sloeg bij me in als een bom! Waar blijft Lennard zijn naam? Hoort hij er nog bij??

Zo zijn er meer dingen, soms uit totaal onverwachte hoek die je van slag maken, waardoor het gewone leven veel energie kost.

Toch zijn er ook wel mooie dingen. Elke keer als de regenboog aan de hemel staat, vertellen veel mensen me dat. Of ze sturen een foto van een mooie! En ze vertellen er dan bij dat toen ze die boog zagen, aan ons en aan Lennard moesten denken. Zo lief!

 Lennard is nu voorgoed verbonden aan dat prachtige teken aan de hemel! Dat doet me echt enorm goed. Want zo wordt hij, als een geschenk van God, niet vergeten door de mensen die hem hebben gekend! Heel bijzonder om daar bij stil te staan!

14 - juli: Het monument op het grafje

Gisteren is het monument op het grafje van Lennard gezet.
Voor nu alleen even de foto. Wij vinden het zelf erg mooi geworden.
De foto spreekt voor zich...

23 juni - Gedenktaart

Hoe doe je dat nou? op een verjaardag die geen feestdag meer is...?

Het zal een moeilijke zware dag zijn. Ik heb gemerkt dat wanneer je iets gaat dóén, je ietsje meer uit de voeten kan, en even de zinnen verzet.

Daarom heb ik deze taart gemaakt, een gedenktaart voor op de 10-e geboortedag van onze Lennard.

We krijgen deze week/weken weer veel lieve post en meeleven van veel mensen. Dat doet alweer heel erg goed!  BEDANKT!!

20 juni - Moeilijk...

Er staat ons de komende week een moeilijke dag te wachten...
Aankomende zondag de 24-e juni is het de geboortedag van Lennard. Zijn tiende verjaardag zou het zijn geworden.
Nu was zo'n dag altijd al een dag met dubbele gevoelens: Blijdschap omdat Lennard weer een jaar bij ons was. Maar ook verdriet, omdat het steeds moeilijke jaren waren voor en met hem. Maar elke keer was het weer een jaar dat onze Heer aan hem met ons gegeven had.
En dit jaar..?
Zondag zal Lennard zijn verjaardag niet met ons vieren. Het geeft een verdrietig gevoel. Wat missen we onze lieve vent nog extra veel meer op zo'n dag, (en op deze dagen die er aan vooraf gaan.)
Maar gelukkig mogen we wel weten dat Lennard zijn leven niet afgelopen is. Hij viert elke dag feest bij God in de Hemel.

We hadden erg gehoopt en er ook op gerekend dat vóór deze dag het monument op het grafje zou staan. Helaas mag dat niet zo zijn... Ondanks herhaaldelijke bevestiging(tot een week geleden) van de kant van de mensen die het voor ons verzorgen, blijkt nu dat het niet op tijd klaar is. Best een grote teleurstelling voor ons. Wanneer de opdracht één keer onderweg is ga je er steeds meer naar toe leven dat het er ook staat. En zeker omdat dit samenvalt met de 'verjaardag' is het even goed slikken. Balen dus... verder kunnen we er nu even niet veel aan doen, frustrerend...

17 juni Een lege plek in huis...

Nu ruim een week geleden zijn de box en het bed van Lennard opgehaald. Wát een leeg huis hebben we nu...  De beelden spreken voor zich.....


De box, vertrouwde plek van Lennard




Een gat in de kamer

 Laura en ik hebben, zoals bedacht, samen de box schoongemaakt, wat heel goed is geweest. Natuurlijk hebben we er ook een gezellige dag van gemaakt, en hebben we -ook samen met Wydo- bij de Hema gelunched.
Het moeilijkste vond ik zelf nog het zetten van mijn handtekening. Bij het ophalen van de spullen werd alles in 3-voud vastgelegd en moest ik mijn handtekening plaatsen ter bevestiging van het ophalen van de spullen....  Het voelde als verraad....
Na afloop ben ik de bekende weg naar de begraafplaats gegaan, en heb ik even een bezoekje gebracht aan het grafje van Len.  Ter compensatie...
Natuurlijk hebben we het grote lege gat wat proberen op te vullen. Een mooi lief kastje met wat spulletjes en een mooie grote foto op canvas aan de muur.


Een nieuw herdenkingsplekje



Het is nog wel erg wennen en de eerste dagen voelden als een kat in een  vreemd pakhuis in onze eigen woonkamer.


Deze week hadden we ook echt wat te vieren!  Wydo is geslaagd voor zijn VMBO examen, en nog wel met hele mooie cijfers! Zelfs een 9 voor wiskunde op het centraal schriftelijk!! We zijn supertrots op hem omdat hij in dit -ook voor hem- moeilijke jaar toch zijn diploma gehaald heeft!!

4 juni - Nog 3 dagen...

De datum is bekend... op 7 juni gaan de box en het bed van Lennard de deur uit. Na mijn telefoontje naar Atlas Kid-tech hoorde ik maar niets en ben ik zel weer gaan bellen om een afspraak te maken voor het ophalen. Weten waar je aan toe bent is nu toch wel heel prettig en als je daar zelf wat aan kan doen...

Nog 3 dagen dus en dan gaat het gebeuren. Laura heeft een dag (ervoor) bijzonder verlof gekregen, ze was zelf erg verbaasd dat dit zomaar zonder slag of stoot ging, maar gelukkig beseffen ze op school het belang van dit gebeuren. We gaan samen alles poetsen en zo afscheid nemen van Lennard zijn plek in de kamer en zijn bed. Maar we maken er ook een gezellige dag van, even een broodje bij de Hema of zo..

Die donderdag middag zal wel even doorbijten zijn. De box en het bed moeten nog helemaal uit elkaar gehaald worden voor ze mee kunnen en het zal allemaal wel een paar uur duren voordat dat allemaal achter de rug is. Het liefst zou ik dat moment zo kort mogelijk hebben... maar ja,  liever koekjes worden niet gebakken, zei mijn oma vroeger al...
Om de lege plek op te vullen hebben we een mooi (herdenkings) kastje gekocht dat we daar neer gaan zetten, waarschijnlijk ga ik het nog beschilderen, maar eerst staat er dan al wat, en  natuurlijk komt er een mooie foto van onze lieve jongen aan de muur. Alles staat klaar om meteen weer wat opvulling aan die lege plek te gaan geven. Ook Laura krijgt op haar kamer een klein lief kastje met laadjes, waar ze haar eigen herinneringen aan haar broertje een plekje kan geven, en een stukje verder kan verwerken.

Het is nog steeds de bedoeling dat het monument vóór 24 juni -Lennard zijn geboortedag- op het grafje komt te staan. Je blijft maar bezig met hoe het moet worden als het allemaal nog niet definitief is. We willen er geen spijt van krijgen achteraf!  Zojuist heb ik nog een -hopelijk laatste- mail weggedaan, met nóg een wijziging van de tekst die er op moet.

Een flinke hobbel die we gaan nemen, het voelt heel moeilijk en emotioneel, maar toch ook goed...

12 mei - Moeilijke periode...

Zomaar weer even een paar woorden hier. Ik heb lang geaarzeld om hier weer wat te posten. Alles wat hier nu verteld wordt gaat niet meer over Lennard zelf, maar meer over ons, en dat maakt het wat anders.
Toch heeft ook alles wél te maken met ons ventje, dus nu weer een post.

Het is een moeilijke periode vind ik. Het gemis is enorm. Veel herinneringen, overal, soms kan je je daar op voorbereiden, dan kan het moeilijk zijn, maar ook fijn! Soms kan dat niet en slaat het verdriet in als een bom. Dat is heftig! Het maakt me enorm kwetsbaar. tranen zitten zomaar hoog.'t Zal nog wel even duren voordat dat minder wordt.

Zo realiseerde ik me ineens deze week:  Moederdag...! Met het overlijden van Lennard is er ook een stukje moeder van mij gestorven. (Hoewel ik altijd Lennards moeder blijf natuurlijk) Dat doet dit jaar dus pijn, naast het genieten van de aandacht van de andere kinderen. Ook moederdag is nooit meer hetzelfde...
Vanmorgen was ik wat aan het opruimen in de keuken en vond ik een fotootje van Lennard met een klein moederdag gedichtje, een aantal jaar terug gemaakt op de Schutse. Zó lief! Het was even een pijnsteek die ik voelde, maar later dacht ik: Géén toeval, dat ik dit juist nu tegenkom.

We hebben niets meer gehoord van de foto's van de begrafenis... Via via hoor ik dat er aan gewerkt wordt. Ik heb de hoop op foto's opgegeven. Baal ervan dat we niets horen. Het kost heel veel energie om er steeds weer naar te gaan vragen, ik zou dit het liefst -hoe dan ook- af sluiten.

In de winter besloten we om de box op te laten halen in mei.... En nu is het ineens mei... Moet dit echt?  Gevoel en verstand zitten zó niet op één lijn! Die box, hét plekje van Lennard, zó met hem en ons verbonden...
Het lijkt ons echt verstandig om het wel te doen nu. Nu is het de tijd om meer buiten te zijn, en het is wat lichter. Het moet een keer, en echt er aan toe raken we nooit. Daarnaast is er het praktische voordeel dat we meer ruimte krijgen als de box weg is uit de kamer, maar dat is eigenlijk van ondergeschikt belang. We weten wel dat we, als het zover is, we meteen gaan veranderen, zodat er geen gapend gat blijft.

Deze week heb ik met lood in mijn schoenen gebeld. Het kostte me moeite om niet in huilen uit te barsten tijdens het telefoon gesprek. Hartkloppingen. Toen het gedaan was brak ik dan ook volledig...



Nog even kijken naar en in de box...



We krijgen een telefoontje als bekend is wanneer de box en ook het bed van Lennard opgehaald worden. Gelukkig hebben we daarin ook inspraak. Om afscheid te nemen ga ik ze met Laura allebei helemaal schoonpoetsen. Als een soort ritueel... Dat lijkt me goed, zeker ook voor haar.

En verder... leven bij de dag, blij als er weer één om is. Ik heb vaak het gevoel dat ik maar een beetje sta te kijken, naar het leven van alledag. Kan niet meekomen, maar soms moet het toch, en dat kost zoveel energie.

Voorjaar, ook bij het grafje van Lennard

Vanmorgen ben ik weer even bij het grafje van Lennard geweest. Totdat het monument er staat willen we natuulijk ook dat het er een beetje netjes bij ligt. Dus daar zorgen we voor. Door het mooie voorjaarsweer zijn de bolletjes nu voor een deel gaan bloeien, net toen ik de foto's maakte kwam er een vlinder op het hart zitten. Mooi hè?!

3 Maanden....

Al ruim drie maanden geleden is het dat Lennard overleed. 3 Maanden, onvoorstelbaar lang, maar ook onvoorstelbaar kort lijkt het geleden dat hij er nog was. Nog steeds zit ons mannetje zo in ons systeem en denken dat het eigenlijk niet voor te stellen is dat hij hier niet meer bij ons is.

Sowieso is het voor ons al mensen amper of eigenlijk niet te begrijpen wat het is om te sterven. Op de ochtend van Lennards overlijden was hij er op het ene moment wel en op het volgende ineens niet meer. Wie kan dat snappen?

Mijn verjaardag vond ik moeilijk, pijnlijk, heftig. Niet leuk. Ik ben de dag doorgekomen, Wydo en Laura hebben er ook erg hun best voor gedaan om me een leuke dag te bezorgen, maar ik was de volgende dag blij dat het klaar was. Ik weet het wel, dat ik ook blij mag zijn dat God me weer een jaar gaf, maar het was nu gewoon te....

En de wereld gaat verder. Dat is nog steeds best lastig vind ik. In mijn hoofd zit het nog steeds vol met Lennard, heel mijn denken wordt er door bepaald, legt het soms lam. Heel veel dingen die je tegen komt hebben ineens te maken met Lennard lijkt het wel. Overal liggen associaties met hem. Confronterend... lastig.... verdrietig... moeilijk.... slopend.... Potjes olvarit in de aanbieding, leuke jongensshirtjes bij de V&D, niet meer voor hem hoeven te bidden... zijn jas nog aan de kapstok, noem maar op...

Heftige weken en maanden zijn het. Er is nog weinig ruimte in mijn hoofd voor andere dingen die horen bij het leven dat maar doorgaat. En voor een deel moet dat toch, -al is het maar om de andere kinderen, die ook hun dingen hebben die door moeten gaan-. En dat is nogal vermoeiend.

Het wordt wat stiller ook, hoewel ik het prima vind trouwens om alleen thuis te zijn. Dat is gewoon goed merk ik, om mijn gedachten de vrije loop te kunnen laten. Over Lennard, alle dingen die we meemaakten  met hem, het ziek zijn en zijn overlijden. Het plekje van hem, in de box is er nog steeds, het staat ons nog niet in de weg en dus houden we het nog even zo. Fijn om naar te kijken, even iets van hem in handen te hebben.

Onze lieve jongen is er niet meer. Het voelt kaal en alsof ik met lege handen sta. Een open wond, verdriet is het. Een belangrijke taak voor ons en mij is klaar. Wat nu? De tijd zal het wel leren. We gunnen ons die tijd.

Nu is het ook niet zo dat ik helemaal niets te doen heb hoor. Er lopen hier 3 pubers rond in huis die wel de nodige afleiding geven, afgezien van de 'normale' puberale neigingen die ze vertonen is er nog genoeg om ons mee bezig te houden. Zo gaan er twee van hen starten met het ortho gebeuren, daar was het nog niet van gekomen.  En in de voorjaarsvakantie hebben Wydo en ik zijn kamer voorzien van verf en nieuw behang. Ik zag er erg tegenop maar vond het ook nodig dit met en voor hem te doen. (in de kerstvakantie hadden we het ook al uitgesteld). Maar toen het af was waren we ook wel trots op onszelf! En deze week ben ik behoorlijk stoer bezig met poetsen in huis. Een beetje werk verzetten, verzet ook het gepieker een beetje en geeft voldoening.

Vorige week zijn Elzo en ik naar een bedrijf geweest om te kijken naar een monument voor op het graf van Lennard. We weten wat we willen en het idee krijgt vorm. Het wordt MOOI!!! Daar konden we een voorbeeld bekijken en bespreken hoe we het op Lennard zijn grafje willen hebben. Het laatste wat we echt nu nog voor hem gaan doen...

Nu ligt er op het grafje een wit gevlochten hart, daaromheen hebben we bloembolletjes geplant waarvan de eerste puntjes al boven de grond uitsteken, teken van nieuw leven, voorbode van het nieuwe lichaam wat Lennard ook eens zal krijgen, als Jezus terugkomt! Wat kunnen we daar nu al naar verlangen  !!

Blij mee....

De afgelopen weken even geen updates zoals jullie hebben gemerkt. Ik hoop binnenkort weer wat te schrijven. Voor nu een foto van het verjaardagskado dat ik kreeg. Het spreekt voor zich dat ik hiermee erg blij ben!

Er doorheen...

Een dip... Deze week gaat niet lekker.
Er komt niets uit mijn handen, geen zin, weinig energie, maar wel een onvoldaan gevoel houd ik er aan over. Eigenlijk niet eens zin heb ik om hier te schrijven, maar ik wil toch íets doen.

De Bus is afgelopen weekeind verkocht en voor de deur weggegaan, naar een gezin met een zoon die ook ernstig beperkt is (en nog een rij meiden er achteraan), hij komt dus prima terecht. Mensen in Barneveld en omstreken: misschien zien jullie onze koninklijke bus nog eens rondrijden daar! 
Dag goeie ouwe trouwe bus... Onze nieuwe auto staat voor de deur. Natuurlijk zijn we daar ook wel weer blij mee, maar ja...

Maandag werd het bord van de paal geschroefd door de gemeente. De man nam de moeite om even aan de deur te komen en zijn meeleven te tonen. Dat doet je toch goed, een stukje contact van mens tot mens, al doet hij gewoon zijn werk.
Op die ochtend ging ook de wandelbuggy/fietsvoorziening weg en nu is er een groot gapend gat onder de trap... wennen.

De foto's... we horen maar niets, balen. De grote scan die gemaakt zou worden moet al lang klaar zijn. Ik kan geen contact krijgen met de fotograaf. Telefoon wordt niet opgenomen, SMS niet beantwoord en via FB krijg ik ook niets terug. Vervelend. Ook al is het slecht nieuws, we willen toch wel weten waar we aan toe zijn. De hoop op terugkomen van de foto's is gedaald tot bijna nul. Eigenlijk moet ik  naar het huisadres gaan van de betreffende mensen, maar ik heb er geen puf voor (en voel me een beetje een stalker dan misschien). Aan de andere kant: Het zijn wel ONZE foto's waar het om gaat!

De grootste reden waarom ik niet lekker in mijn vel zit is dat ik aankomend weekeind jarig ben. Ik heb er geen zin in, sla maar over dit jaar, laat maar zitten. Omdat ik mijn lieve ventje op zo'n dag zo vreselijk meer ga missen. Ik hik er al een week tegenaan, hopelijk krijg ik als het achter de rug is, weer een beetje ruimte en energie.
We 'vieren' het zaterdag met de familie en zondag zijn we thuis met de kinderen, voor hen kan ik het niet maken om niets te doen. Dus ga ik een appeltaart bakken en eten we 's morgens een lekker ontbijtje. Voor de rest laat ik het voor wat het is. Er doorheen, dat is wat we moeten, en op deze dagen is dat extra moeilijk.

BEDANKT!

Lieve mensen ,  wat werd en wordt er enorm met ons meegeleeft! Het is ons onmogelijk om iedereen persoonlijk te bedanken. Daarom ook voor jullie bloglezers die meeleven: Bedankt!

(wanneer je de kaart aanklikt is hij beter te lezen)

Emotionele dagen

Het zijn emotioneel zware dagen die we meemaken. Er zijn veel dingen die spelen, dingen die allemaal met Lennard verbonden zijn, die bij het proces van verwerken horen, maar die het soms ook heftiger doen worden, en met dat laatste bedoel ik het wegraken van de foto's van de begrafenis.

Hoewel we onze lieve jongen natuurlijk niet terugkrijgen met die foto's voelt het als een stukje verlies, en zou het terugkrijgen ervan toch het idee geven een stukje van hem terug te krijgen. Vanavond heb ik telefonisch contact gehad met iemand die er ook nauw bij betrokken is. Hij verzekerde me dat de mensen die er mee bezig zijn, weten wat ze doen. Dat stelt wat gerust, maar er is geen garantie dat het ook lukken gaat. Er draait nu een programma van meer dan 80 uur, dat de data moet terugvinden van de harde schijf. Geduld geduld.... Ook nu probeer ik me er aan vast te houden dat als God het nodig vind voor ons we ze wel terug zullen krijgen... en anders moeten we zonder kunnen. Maar ja, een mens blijf ik en dus is er stress.

Afgelopen week heb ik de parkeerkaart weer moeten inleveren bij de gemeente. De dame achter de balie besefte niet wat ook zoiets simpels met je kan doen. Ik stond daar met een vervelend gevoel, en zij handelde het puur zakelijk af. Geen woord van meeleven, maar een bijna vrolijk "zo-dat-is-dan ook-weer-afgehandeld". Ik kreeg nog een vodje mee als bewijs en de mededeling dat de paal binnenkort wel weg zou zijn, en voor ik het wist stond ik weer beduust buiten. t Zal wel niet expres zijn, maar prettig was het niet.

En het gaat maar door, deze week moet er een afspraak gemaakt worden om de wandel/fietskar op te laten halen...

Dan zijn we vrijdag voor officieel afscheid naar het Kinderhospice geweest. Het was moeilijk, emotioneel, maar ook zeker goed. Fijn om de mensen daar te spreken en het over Lennard te hebben, over de laatste dagen, beslissingen die we namen. Maar o zo moeilijk om de sfeer er weer te ervaren, ja zó is het daar, we hoorden erbij met Lennard, en nu eigenlijk niet meer.

Twee uur zijn we er wel zoet geweest, met gesprekken en nog even rondlopen door de gang met de slaapkamers van de kinderen, Lennard heeft in allemaal wel eens geslapen. Op het laatst nog in de huiskamer een paar bekende logeergenootjes teruggezien en die lieve kleine Marc over zijn bolletje geaaid. Daarna hebben we iedereen gedag gezegd die er was, lieve mensen en verpleegkundigen en vrijwilligers die allemaal wel eens voor Lennard hebben gezorgd.

Zoveel sporen nagelaten, zoveel meegemaakt en gedeeld. En nu maakt dat geen deel meer uit van ons leven. Hoewel, we nemen onze ervaringen en herinneringen natuurlijk mee, we zijn er mede door gevormd, vergeten zullen we het kinderhospice nooit! Én we mogen altijd nog eens aanwaaien voor een bak koffie en een praatje.
Het was heel goed om te horen dat ze ook daar nog veel over Lennard praten en hem missen, hij hoorde er zó bij!! Ze vergeten hem natuurlijk ook niet zomaar... Als ik dat hoor ben ik nog zo trots op mijn ventje!

Er is zoveel waar we mee bezig zijn, dat we het uitzoeken van een monument voor op het grafje maar even hebben geparkeerd. Dat kan later ook nog wel.

Fingers crossed....

Gisteravond kregen we een vervelend bericht: Het lijkt er op dat alle foto's die op de dag van de begrafenis gemaakt zijn, WEG zijn... Het voelt als een klap in ons gezicht en we zijn er verslagen en verdrietig van. 
De laatste stukjes van Lennard, de laatste dingen die ook bij zijn leven hoorden, de begrafenis,de kist, de mensen, waardoor we alles nog eens herbeleven kunnen. Dingen zien die we op die dag niet opgemerkt hebben.... weg, onvoorstelbaar, verdrietig,  machteloos voel je je.
Als ik bedenk wát er op kan staan, het is té erg.  Het maakt je kwetsbaar, boos ook, even lamgeslagen.

Gisteravond heb ik een nood oproep gedaan via facebook en hyves: Wie heeft er nog (stiekum) foto's gemaakt?  We hebben er een stuk of 15, gemaakt door iemand met een mobiele telefoon, die hadden we al vrij snel na de begrafenis.  Tot nu toe geen foto's, maar wel veel mensen die hulp aanbieden en verstand hebben van SD kaarten en computers. Heel fijn, er is een kansje dat er foto's terug gehaald kunnen worden, en ik grijp alle hulp aan natuurlijk. Voor nu lijkt het eerst ook voldoende. (De geheugenkaart en de laptop zijn niet van onszelf en in ons bezit.)

Vanmorgen dacht ik na een nacht slecht slapen voor ons: 'Maar ik ga er ook nog aan doen wat kan', en dus heb ik degene gebeld die de foto's heeft gemaakt en van wie de gecrashte laptop is, eerst zelf het verhaal maar eens horen. En alles proberen, er voor gaan. Ineens is daar dan ook weer een boost energie om dit te kunnen. Hoe dat kan? Sja, voor Lennard deed je altijd alles en gingen we tot het uiterste, daarmee zal het te maken hebben.

Vanavond had ik weer contact met de fotograaf. Het blijkt dat de SD kaart waarvan de foto's gewist zijn niet heel veel meer is gebruikt nadien. Én degenen die er nu mee bezig zijn hadden er niet aan gedacht dat de kaart waarschijnlijk nog informatie bevat. Dat zou betekenen dat de foto's misschien toch teruggehaald kunnen worden!  Morgenavond hoor ik of dat is gelukt... fingers crossed.... of beter nog: Bidden!

Morgen is de dag overigens al spannend genoeg, we gaan 's middags voor afscheid naar het Kinderhospice, t zal moeilijk zijn denk ik, maar ook goed.

Gemis en Rust, het is er allebei

En dan... ben je op één dag ineens bezig met het zoeken op het internet naar een steen of monument voor op het grafje, en heeft een ander daar onze auto gevonden! En lijkt het alsof het veel te snel gaat allemaal.

Vanmorgen ben ik gaan zoeken op het internet naar iets voor op het graf van Lennard. Er is veel mogelijk, maar we zitten al in een bepaalde richting, dus dat maakt het makkelijker. Tot vorige week moest ik er nog niet aan denken, hoewel Elzo er al eerder over begonnen was. En nu ineens kon het toch en was er ruimte voor. Uiteraard gaan we voor iets moois en het moet niet standaard worden, maar dat komt goed.

Afgelopen weekeinde heeft Elzo met Wydo onze auto verkoop klaar gemaakt. Hij staat nu op marktplaats, http://auto.marktplaats.nl/ford/520994362-ford-transit-2-2-300s-fd-dc-130-lr-4-54-2007.html en vanavond belde de eerste potentiële koper... Dat gaat wel heel snel zo, en ik weet niet of ik dat wel zo leuk vind. De bus -weet je nog: 'Van de koningin geweest' - moeten we wel gaan verkopen, een gewone auto is nu veel voordeliger voor ons, maar ook de bus is emotioneel verbonden met Lennard.  Slik!

En verder? Verder leven we maar gewoon verder, ik weet niet zo goed hoe ik het moet omschrijven. "Het gaat wel" zeg ik vaak als mensen vragen hoe het gaat. Al zijn er veel en vaak associaties die aan Lennard doen denken. Soms kan je er om glimlachen, maar soms komen ze ook hard binnen.
Zo hadden we dit weekeinde een gezellige verjaardag van een lief nichtje van me, waar een lief neefje ook te gast was. Hij droeg een bloesje, precies hetzelfde als dat Lennard aanhad toen hij hier de laatste dagen nog in zijn bedje lag opgebaard...

In de kerk voelt het maar raar en kaal als we op 'ons' plekje zitten en Lennard is er niet bij... Als ik 's morgens vroeg boodschappen ga doen ben ik 'bang'om de Blauwe bus tegen te komen die Len altijd ophaalde naar de Schutse, bang voor de confrontatie,  maar aan de andere kant zou het ook best fijn zijn om ze even te zien en te spreken.  Het moet allemaal nog steeds wennen. Vorige week vergiste ik me: ik kwam thuis en wilde even bij Len in de box gaan kijken...

Toch lukt het tussendoor allemaal best, de dagelijkse dingen doen. En er overheerst ook nog steeds een gevoel van rust, omdat het lijden van Lennard nu voorbij is. En we niet meer ongerust hoeven te zijn over hem. Hij heeft het gewoon goed nu. Het is er allebei : Gemis en Rust.

Vorige week was er ook weer een moment van bewust afsluiten. Ik ben voor een afsluitend gesprek bij de kinderarts geweest. Van tevoren was ik best een beetje zenuwachtig, daar zijn zonder Len... maar het verliep heel goed.
We hebben er wel een uur zitten praten, over Len en hoe het is gegaan de laatste week, en over de beslissingen die we hebben moeten nemen, de laatste tijd, maar ook door de jaren heen. Over de impact die het bestaan van een kind als Lennard heeft, op ons, maar ook op hemzelf. In de loop van de ruim 9 jaar die Lennard heeft geleefd, hebben we veel meegemaakt en hebben we samen rond Lennard opgetrokken. Toen ik wegging kreeg ik een dikke knuffel van hem!  Enkele secretaresses heb ik nog kunnen spreken,  met hen hebben we in de loop der jaren ook een band gekregen.

Deze week wil ik bezig met het maken en regelen van de bedankkaarten, een klus, maar wel fijn om mee bezig te zijn denk ik. Iets wat je nog voor Lennard doet, zo voelt het nog een beetje...

Een aantal foto's

Zomaar een paar foto's van Lennard door de jaren heen...


Ongeveer anderhalve maand oud

plm een half jaar



Dikke pret!



Deze heeft in het ND gestaan.



Bij Elly en Rikkert

 

Cool!





Genieten in bad.

 


Samen plezier





Begin november 2011



Zó ziek, de laatste keer op schoot.

Deze twee foto's zijn gemaakt na het overlijden van Lennard, nadat ik hem voor de laatste keer heb verzorgd:
  
   

Nog één keer vasthouden...

 

Zo lief!









Zolang het maar over Lennard gaat....

Hier een stukje plaatsen, ook dat is iets wat ik mis. Na een aantal dagen begint het te kriebelen, ik wil iets kwijt op de weblog. Maar het is nu niet meer zoals het was. Het ging altijd over ons lieve ventje hier, de laatste maand ook meer over onszelf. En dat voelt kaal, of gek, anders. Toch komt hier af en toe nog wel een stukje denk ik. Alles wat we nu meemaken heeft natuurlijk ook alles te maken met Lennard. Dat maakt het voor mij 'legitiem' hier nog wat te schrijven.

De feestdagen zijn we doorgekomen. Wel raar hoor, het voelt allemaal niet zo feestelijk, maar toch hebben we ons best gedaan. Het moet ook wel, voor de kinderen, maar ook voor jezelf. Niet kerst vieren is ook helemaal niet goed, daar wordt het allemaal ook niets beter van. Op eerste kerstdag, Wydo's verjaardag, hebben we gezellig familiebezoek gehad, fijn ook voor Wydo, tenslotte word je maar één keer 16!

Op de oudejaarsdag werd het me toch wat teveel. Het gevoel van: 'Alles gaat maar door, en we doen nog mee ook'. Het voelt niet fijn. Zoveel tijd en aandacht die we altijd aan Lennard besteedden, werd/ word in die dagen zomaar opgeslokt door andere dingen waar je hoofd eigenlijk niet eens naar staat. Ik voel me er bijna schuldig onder. Oliebollen en knijpertjes bakken, tijd zat....  's Middags ben ik daarom nog naar de begraafplaats geweest. Even bij het grafje gekeken, even rust in mijn hoofd, even niet al dat andere. Lennard vind ik er niet, maar zoek ik er óók niet. Wel even de rust, en wat gedachten aan hem wijden. Toen was het ook weer goed.

Vooral het afgelopen weekeind van oud en nieuw heb ik als heftig en pijnlijk ervaren. Iedereen wenst elkaar een goed nieuw jaar, en terecht, maar het is hier maar een raar begin. Wat moet ik gaan doen in dat nieuwe jaar...?

Vorige week dinsdag werden 's middags een aantal dingen opgehaald, o.a. de tillift en de stoel van Lennard. 's Morgens alles eerst nog maar even gepoetst. In een maand tijd zit er veel stof op! Voor die tijd heb ik nog overwogen om maar weg te gaan op dat moment, maar nee, ook híer moet je doorheen, het hoort bij het proces van afscheid nemen. Ik zat met buikpijn te wachten tot het zover was. En het viel behoorlijk tegen. Vooral de stoel, die zo verbonden was met Lennard, het deed gewoon pijn om die de deur uit te zien gaan. Huilend heb ik de papieren voor het ophalen bij de deur getekend, en toen de deur dichtging heb ik echt heel hard moeten huilen...zo verdrietig... Gelukkig was er net een lieve buurvrouw die me een beetje kon troosten.

Vandaag heb ik een begin gemaakt met het afronden van het PGB. De verantwoording moet een maand eerder de deur uit dan was voorzien omdat we er dit jaar een maand minder lang gebruik gemaakt hebben. Daar ben ik deze week nog mee bezig denk ik. Niet dat het de hele week kost, maar ik doe elke dag een stukje. Ook andere dingen moeten worden afgerond. We krijgen soms nog post voor Lennard. Er moet dan een bericht terug om mee te delen dat Lennard is overleden. Niet de leukste klusjes, maar steeds post voor Lennard krijgen is ook niet fijn.

Verder heb ik een afspraak gemaakt bij de kinderarts in Harderwijk, voor een soort evaluatie gesprek. Hij heeft in de afgelopen maand ook met ons meegeleefd, wat bijzonder voelt. Lennard was geen nummer op de poli! Dat hoorden we ook nog van de huisarts. Toen hij daarheen belde om te vertellen dat Lennard was overleden, reageerde de assistente die de telefoon aannam emotioneel. Natuurlijk wil je niemand verdrietig maken, maar door deze reactie wisten we dat Lennard echt iemand voor hen was! Het gesprek staat gepland voor eind volgende week, het zal vast pittig zijn, maar ik zie er ook naar uit, zoalang het maar over Lennard gaat...

Vandaag toch ook weer een mooi moment: De regenboog aan de hemel!