12 mei - Moeilijke periode...

Zomaar weer even een paar woorden hier. Ik heb lang geaarzeld om hier weer wat te posten. Alles wat hier nu verteld wordt gaat niet meer over Lennard zelf, maar meer over ons, en dat maakt het wat anders.
Toch heeft ook alles wél te maken met ons ventje, dus nu weer een post.

Het is een moeilijke periode vind ik. Het gemis is enorm. Veel herinneringen, overal, soms kan je je daar op voorbereiden, dan kan het moeilijk zijn, maar ook fijn! Soms kan dat niet en slaat het verdriet in als een bom. Dat is heftig! Het maakt me enorm kwetsbaar. tranen zitten zomaar hoog.'t Zal nog wel even duren voordat dat minder wordt.

Zo realiseerde ik me ineens deze week:  Moederdag...! Met het overlijden van Lennard is er ook een stukje moeder van mij gestorven. (Hoewel ik altijd Lennards moeder blijf natuurlijk) Dat doet dit jaar dus pijn, naast het genieten van de aandacht van de andere kinderen. Ook moederdag is nooit meer hetzelfde...
Vanmorgen was ik wat aan het opruimen in de keuken en vond ik een fotootje van Lennard met een klein moederdag gedichtje, een aantal jaar terug gemaakt op de Schutse. Zó lief! Het was even een pijnsteek die ik voelde, maar later dacht ik: Géén toeval, dat ik dit juist nu tegenkom.

We hebben niets meer gehoord van de foto's van de begrafenis... Via via hoor ik dat er aan gewerkt wordt. Ik heb de hoop op foto's opgegeven. Baal ervan dat we niets horen. Het kost heel veel energie om er steeds weer naar te gaan vragen, ik zou dit het liefst -hoe dan ook- af sluiten.

In de winter besloten we om de box op te laten halen in mei.... En nu is het ineens mei... Moet dit echt?  Gevoel en verstand zitten zó niet op één lijn! Die box, hét plekje van Lennard, zó met hem en ons verbonden...
Het lijkt ons echt verstandig om het wel te doen nu. Nu is het de tijd om meer buiten te zijn, en het is wat lichter. Het moet een keer, en echt er aan toe raken we nooit. Daarnaast is er het praktische voordeel dat we meer ruimte krijgen als de box weg is uit de kamer, maar dat is eigenlijk van ondergeschikt belang. We weten wel dat we, als het zover is, we meteen gaan veranderen, zodat er geen gapend gat blijft.

Deze week heb ik met lood in mijn schoenen gebeld. Het kostte me moeite om niet in huilen uit te barsten tijdens het telefoon gesprek. Hartkloppingen. Toen het gedaan was brak ik dan ook volledig...



Nog even kijken naar en in de box...



We krijgen een telefoontje als bekend is wanneer de box en ook het bed van Lennard opgehaald worden. Gelukkig hebben we daarin ook inspraak. Om afscheid te nemen ga ik ze met Laura allebei helemaal schoonpoetsen. Als een soort ritueel... Dat lijkt me goed, zeker ook voor haar.

En verder... leven bij de dag, blij als er weer één om is. Ik heb vaak het gevoel dat ik maar een beetje sta te kijken, naar het leven van alledag. Kan niet meekomen, maar soms moet het toch, en dat kost zoveel energie.