14 september - Tijd....

Hoe gaat het nu met jullie?
Die vraag krijg ik erg vaak, maar wat is het antwoord?

We doen onze dagelijkse dingen, aan de buitenkant is er niets bijzonders te zien. Opstaan, ontbijten, naar school of aan het werk, het gaat allemaal door, en dat allemaal zonder onze Lennard. Hoe konden we van tevoren bedenken hoe dat allemaal gewoon door zou gaan?
Het kost allemaal de nodige energie. Het is een klus, hoewel er dagen zijn dat het ook gewoon wel lukt. Lennard lijkt overal linkjes te hebben, zoveel dingen die me aan hem herinneren, dát wist ik van tevoren echt niet.
Bij alles wat ik doe en waar ik ben zit Lennard constant in mijn hoofd, hij gaat met me mee. Verweven als hij met me is.

Tegelijkertijd merk je dat sommige dingen wat makkelijker gaan. Iets meer concentratie bijvoorbeeld, al laat die je ook zomaar in de steek. Een boek (roman) lezen lukt ook wel aardig, maar studiemateriaal... vergeet het maar.

'Door de tijd heen zullen de scherpe kantjes er wel af gaan'  Dat hoor ik vaak, maar de tijd, is voor nu een vijand. Hoe langer het geleden is dat Lennard er nog was, hoe verder hij weg lijkt te zijn. Om te huilen is dat. Dat wíl ik helemaal niet! Ik wil Lennard nog zo lang mogelijk bij me houden, zo lang als het maar kan, me hem herinneren: Zijn lieve geluidjes, zijn lieve zachte snoetje en zijn engelachtige lachjes...zijn alles wil ik me blijven herinneren, als de dag van gisteren, maar de tijd gaat door. Alweer ruim negen maanden terug is het, en dus is tijd een vijand...

Verdriet kan op de meest onverwachte momenten ineens wreed omhoog komen. En je kan er niets aan doen. Soms zijn de situaties zo dat je er op die manier liever niet mee geconfronteerd was. Zo is er deze weken in onze kerk een project voor de kinderen waarbij alle namen van onze gemeente op een legosteentje gezet mogen worden, om daar een muur van te maken. Het sloeg bij me in als een bom! Waar blijft Lennard zijn naam? Hoort hij er nog bij??

Zo zijn er meer dingen, soms uit totaal onverwachte hoek die je van slag maken, waardoor het gewone leven veel energie kost.

Toch zijn er ook wel mooie dingen. Elke keer als de regenboog aan de hemel staat, vertellen veel mensen me dat. Of ze sturen een foto van een mooie! En ze vertellen er dan bij dat toen ze die boog zagen, aan ons en aan Lennard moesten denken. Zo lief!

 Lennard is nu voorgoed verbonden aan dat prachtige teken aan de hemel! Dat doet me echt enorm goed. Want zo wordt hij, als een geschenk van God, niet vergeten door de mensen die hem hebben gekend! Heel bijzonder om daar bij stil te staan!