November...

Het is November, de maand waarin Lennard overleed.

Onvoorstelbaar eigenlijk, het lijkt nog niet zo lang geleden, maar toch is het zo. Bijna zijn we het jaar rond zonder Lennard, alle seizoenen een keer meegemaakt, alle verjaardagen, alle andere feestdagen. Juist op die hoogtijdagen is het verdriet en gemis erg aanwezig, ze maken het zwaar om die dag door te komen.

Emotioneel wordt het wat rustiger lijkt het, wat gelijkmatiger. Maar er hoeft maar íets te gebeuren, en we zijn weer van slag. In de afgelopen maanden zijn er twee nog erg jonge mensen overleden waardoor we flink van slag zijn geweest. Marc, een jongen die bij Wydo in de klas zat op de basisschool, en Thijmen, nog maar drie jaar, ooit een busmaatje van Lennard als ze naar de Schutse gingen. Wat een groot verdriet voor deze families! Veel dingen die aan ons eigen verdriet raken komen dan weer keihard naar boven, het meeleven met de families is hier groot, hoewel soms op afstand.


Een maand of twee geleden hebben we definitief te horen gekregendat de foto's die gemaakt zijn rond de dienst en de begrafenis weg zijn... Met een data-recovery programma is uitgebreid gezocht, maar niets teruggevonden. Niets... Het blijft frustrerend, zuur, t voelt machteloos... niet teveel over nadenken.

Ik merk dat ik er aan toe raak om buitenshuis aan het werk te gaan. In het afgelopen jaar heb ik veel kunnen nadenken en 'verwerken'. Dat proces is nooit klaar denk ik, maar er is nu wel meer ruimte aan het komen voor wat nieuws. Er ligt nog wel een drempel, na bijna 20 jaar... maar die zal vast wel genomen worden.

 Al bijna een jaar geleden kwam er een eind aan Lennard zijn lijden en mocht hij naar de Hemel gaan. Zijn lijden is voorbij, daarom ben ik heel blij, nog steeds. Ook voor ons was het een lijdensweg. Om dat aan te zien en ermee te leven. Een strijd was het soms ook om te kunnen geloven dat zijn leven zin had. Ook nu houd ik me daar nog mee bezig. Ik geloof vast en zeker dat God hem niet als een vergissing  heeft laten geboren worden, en hem en ons het leven heeft gegeven zoals het was. Al snap ik niet al die moeilijke dingen die daarbij moesten horen. Maar dat hoeft ook niet, God heeft zijn plan, en zorgt ervoor dat het goed uitgevoerd wordt. Het is een troost om te weten dat Lennard het nu goed heeft, al mag zien hoe God alles ooit heeft bedoeld. En dat zijn lieve hulpbehoevende lichaam en geest eens helemaal volmaakt zullen zijn, zonder beperkingen.

En natuurlijk zijn er ook mooie lieve en fijne herinneringen aan onze vent, altijd geduldig, en lief, als het maar even kon vrolijk, heerlijk eindeloos knuffelen op schoot en zijn onvoorstelbaar lieve engelachtige glimlachjes...

Deze maand komen de herinneringen aan de laatste weken met Lennard extra terug.
't Hoort er ook bij om dit door te komen. Niet makkelijk, soms vast ook zwaar en heftig, maar wel nodig om er door te gaan, om daarna weer verder te kunnen.

Met Lennard altijd in ons hart.