23 november 2013 Laatste Blog...

Lange tijd heb ik niet geschreven op dit blog. Niet dat er niets te vertellen is. Gedachten, herinneringen, het hele rouwproces gaat door, genoeg stof om te delen hier. Maar toch heb ik dat niet gedaan. Lennard is hier niet meer, in onze harten leeft hij wel, en in de Hemel natuurlijk.

Hoe zou het daar nu eigenlijk voor hem zijn? Daar denk ik vaak aan. Als de wolkenluchten indrukwekkend zijn, of de hemel heel blauw is. En helemaal als die prachtige regenboog er weer is!  Wat doe je nu lieve Len? En hoe is het om gewoon elke dag bij Jezus te zijn? Wat zal je gelukkig zijn! Is de hemel wel zover weg als wij vaak denken? Misschien is het wel veel dichterbij...Ik hoop dat we gauw daar met hem samen voor altijd mogen leven!! Omdat er dan geen verdriet en gemis meer is, en alles nieuw en volmaakt!

Voor de laatste keer zal ik hier nu schrijven op het blog dat eens voor Lennard is aangemaakt. Al langer speel ik met de gedachte om het af te sluiten. Aan de ene kant voelt dat prima, alles wat hier nu geschreven wordt gaat meer over onszelf en minder over Lennard, al heeft het natuurlijk alles met hem te maken.  Aan de andere kant is het ook weer een stukje afscheid en losmaken van onze lieve jongen, en dat doet pijn. Toch lijkt het me goed dit nu te doen.

Om nog even terug te komen op het vorige blog, Ik heb het erg naar mijn zin op mijn werk. Ik werk op oproepbasis in een gezinsvervangend tehuis voor mensen met een licht verstandelijke beperking. Daar begeleid ik hen bij het wonen. Regelmatig vragen mensen mij of het niet te confronterend is, maar dat vind ik niet. Deze mensen hebben heel andere zorg nodig dan Lennard nodig had, en ik hoef niet in de weer met katheters,  voedingspompen en rolstoelen. Ik hoef niet bang te zijn dat ze elk moment ziek kunnen worden of een epileptische aanval krijgen. En zo kan ik heel veel dingen opnoemen die anders zijn. De mensen zijn voor een groot deel zelfstandig. Het is dus echt begeleiden en minder verzorgen. En natuurlijk zijn er ook wel eens confronterende dingen. Dat is misschien moeilijk, maar confrontaties kom ik overal tegen in het dagelijks leven. Ze zijn nu eenmaal niet te vermijden en horen erbij.

Aankomende zaterdag is het alweer twee jaar geleden dat ons ventje naar de Hemel is gegaan. Deze maand geeft het weer extra herinneringen en ben ik er ook weer bewuster mee bezig. Ik merk dat het heel goed is om daarvoor ook echt tijd vrij te maken en me er op te richten. Zo heb ik er voor gezorgd dat het grafje weer netjes is gemaakt en heb ik er bolletjes bij geplant die in het voorjaar zo mooi het nieuwe leven symboliseren.

Lennard zijn oude kamertje ben ik aan het opruimen en schoonmaken. Zijn spulletjes gaan door mijn handen, en herinneringen komen boven. Het schriftje dat mee heen en weer ging naar de Schutse. (Wat heeft het lang geduurd dat ik 's morgens vroeg nog naar een pen zocht, wat helemaal niet meer nodig was..) Knuffels, een jas, zijn plaid die altijd over hem heen lag in de box en het
muziekbeertje dat aanging voordat hij ging slapen. Ik merk dat het goed is om te doen zo. En langzamerhand komt er meer ruimte om spullen weg te kunnen doen.

Stukjes afscheid, bewust genomen, maar soms zijn ze er zomaar ineens. Weemoed, maar ook rust, en natuurlijk is er ook nog verdriet en gemis. Maar ook mooie en leuke herinneringen zijn er.

Alle gevoelens wisselen elkaar af in een niet te volgens ritme. Dat maakt het soms lastig om gewoon mee te kunnen doen met het leven van alle dag. Ook dat mijn hoofd nog vaak zo vol zit met alles wat er is gebeurd. Het leven staat dan voor mij nog steeds stil, terwijl je ook mee moet in de stroom.  Maar wanneer ik denk aan het verschil met vorig jaar rond deze tijd... Dan is er echt meer rust gekomen.

Dit blog heeft me vaak geholpen om dingen op een rijtje te zetten, om jullie lezers te laten delen in wat we meemaakten. Het heeft me altijd erg goedgedaan wanneer er meegeleefd werd, Daarvoor wil ik hier iedereen nog maar eens bedanken! Ik zal het gaan missen hier te schrijven, dat deed ik al, maar nu is het definitief. Weer een stuk afscheid dus. Ik denk erover om op een andere manier een blog bij te gaan houden, (voor degene die daarin geïnteresseerd is zal ik t.z.t. het adres hier nog plaatsen )

 Dit blog blijft voorlopig nog wel online staan als een herinnering aan onze mooie lieve bijzondere zoon Lennard.

Lieve iedereen die hier heeft meegelezen, meegeleefd, meegelachen en meegehuild, en lieve, leuke, onverwachte, en bemoedigende reacties heeft gegeven Bedankt!!

Liefs,    Petra.

20 - 02 -13 - Lieve Lennard...

Lieve Lennard,

Al ruim een jaar geleden is het, dat jij naar de Hemel bent gegaan.
Het zal het mooiste jaar van jouw leven geweest zijn, omdat jij het nu volmaakt goed hebt. Voor dat laatste ben ik erg dankbaar.

Voor ons die achterbleven was het een heel zwaar jaar.  Wat missen we je enorm.
Zelfs nu hoor ik je soms nog je lieve geluidjes maken en zit ik om vier uur op de uitkijk of je al thuis komt met de bus, je eeuwig lieve engelenlachje op je snuitje...

We hebben allemaal onze verjaardag gevierd zonder jou,  en jóuw verjaardag werd een dag om te herdenken. Wat was dat de eerste keer moeilijk en verdrietig.
Alle seizoenen hebben we een keer meegemaakt zonder jou. In de zomer was het niet meer te warm voor je, en in het najaar en de winter hoefde ik niet meer bang te zijn dat je ziek zou worden van alle rondgaande virussen. In de lente zag ik je niet meer genieten van het voorjaarsbriesje dat langs jouw lieve wangetjes blies.

Maar elke keer konden we door al die seizoenen heen omhoog kijken, naar de regenboog, die heel vaak te zien was! Dan dachten we aan jou!
En ook aan de betekenis die de regenboog al hád, dat God hoop geeft aan ons mensen, en dat Hij trouw is door alle moeilijke dingen heen.  Wat is het bijzonder om daar zo elke keer weer bij stil te mogen staan!
 En dat dat teken voor ons nu zo prachtig verbonden is met jou... Bij de begrafenis liet God de regenboog, die we op je kist geschilderd hadden, óók aan de hemel staan, wat een prachtig teken van trouw was dat!

We hebben je grafje bezocht, vele, vele malen, en zullen dat ook nog vele malen blijven doen. Het monumentje dat daar nu staat getuigt ook van die hoop. Ook daar worden we erbij bepaald dat God er is, en dat Hij trouw is aan ons mensen. Eens zullen we elkaar weer zien, en dán is er nooit meer verdriet, pijn en rouw. Daar kijken we heel erg naar uit!

We hebben herinneringen opgehaald en herbeleefd: Mooie, verdrietige, moeilijke en spannende. Foto's bekeken, blogs terug gelezen. Ook dat zullen we blijven doen... In de negen en een half jaar die jij bij ons hebt geleefd, zijn zoveel dingen gebeurd, daar kan je een boek over schrijven. En wie weet, misschien komt het er daar nog eens van.

Lieve Lennard,
In dit afgelopen jaar heb ik bewust gerouwd om jouw. De tijd genomen om dingen te verwerken. Niet alleen jouw sterven, maar ook jouw ziek zijn, jouw beperkingen en jouw lijden. Ik ben het aangegaan, dwars er doorheen. Het leven met jou heeft me gemaakt tot wie ik nu ben, als jij er niet was geweest, was ik nu ongetwijfeld een ander mens geweest. Zo heb jij als het ware je stempel achter gelaten, ook op mij.

De tijd van rouwen is nog niet voorbij, het verdriet, maar ook de mooie herinneringen, zijn nog duidelijk aanwezig, Het verwerken van alles wat we met je meemaakten zal misschien nooit klaar zijn. Maar dat geeft niet. Het hoort bij me nu. Wel is er meer ruimte voor wat anders gekomen.

Morgen is de eerste dag dat ik buiten ons gezin aan het werk zal gaan. Voor jou hoef ik hier nu niet meer te zorgen, dat doet je Vader in de Hemel. Daarmee is er genoeg tijd vrij gekomen om ergens anders aan de slag te gaan. Ook in dit nieuwe werk mag ik zorgen voor mensen die hier nog een beperking hebben. Dat is toch wel bijzonder.

Lieve Lennard, een nieuwe fase in mijn leven, zonder jou. Het is goed, omdat ik weet dat het in Gods plan past, maar ook moeilijk, omdat het wéér een stukje afscheid is van jou, en dat doet pijn.
Lieve jongen, het maakt me nu verdrietig, omdat jij er niet meer bent, en afscheid nemen zwaar is, maar ik heb goede moed, omdat God meegaat op mijn pad. En jij?  Jij zit voor altijd altijd in mijn hart.  Waar ik ook ga of sta.

Lieve Lennard,  tot ziens!

30-11-11 30-11-12. In memoriam onze lieve Lennard.

29 november 2012 - Herdenken met de regenboog

 Het is zo raar... weken heb ik aan lopen te hikken tegen deze dagen, en nu het zover is gaat het ineens beter. Natuurlijk zijn er de herinneringen en leven we van dag tot dag ook in het vorige jaar. Maar op de één of andere manier is er wat meer lucht.

Waarschijnlijk komt het ook doordat ik iets ben gaan dóen!
Wanneer je gepieker om kan zetten in doen, geeft dat energie (aan mij wel).

Aan het begin van de week ben ik met een vriendin naar de intratuin geweest om iets nieuws voor op het grafje te kopen, en bloembolletjes. Die heb ik gisteren alvast daar geplant en gepoot. In het voorjaar komen er als het goed is sneeuwklokjes boven. Symbool voor het nieuwe lichaam dat eens ook er voor Lennard zal zijn.
En verder nog wat spullen om iets te maken.
Vandaag heb ik daarvan dit stuk gemaakt. Ik liep al een poosje rond met het idee om iets te maken met een regenboog en een kruis erin verwerkt. En dit is het resultaat!

We krijgen veel post deze dagen, en er zijn ook op andere manieren mensen die aan ons denken en met ons meeleven. En dat doet echt zoveel goed!!
Morgen gaan we met elkaar als gezin Lennard herdenken, het zal wel goedkomen, mijn zus komt 's morgens koffie drinken, en verder proberen we er een gezellige dag van te maken.

En wat is het bijzonder dat ook deze week de Regenboog weer zo vaak te zien is aan de hemel!! God laat weten dat hij er is!

22 november 2012 - Herbeleven... de laatste week

Vandaag, donderdag..

 Ik kom thuis aan het eind van de ochtend. Het huis is leeg, en rommelig. De verwarming is uit, die staat op donderdag niet goed ingesteld.

Ik loop naar binnen, en ineens is het er: Precies hetzelfde voelde het, al die donderdagen dat ik Lennard naar de Glind bracht. De sfeer, het tijdstip, de lichtinval in huis...
Zomaar ineens is daar weer die herinnering, hoe dat was, hoe dat voelde. Het overvalt me. Confronterend, heftig, bitterzoet... Toen was hij nog hier.. Ik mis de was in de box, ruik de handdoeken... zou met liefde die zooi nog eens opruimen.

Precies op deze donderdag is het een jaar geleden dat ik Lennard voor het laatst wegbracht naar het kinderhospice, nog geen week voor zijn overlijden... Had ik dat toen geweten, dan had ik hem vast niet meer gebracht.

Er zijn veel herinneringen deze maand, de komende week.  Van dag tot dag ga ik de laatste week weer meemaken, uur na uur komen de moeilijke en verdrietige dagen weer voorbij. Alles weer beleven en herlezen. Ik zie er tegenop, hik er al weken tegenaan. Maar ook dit moet, er doorheen.  Duw ik het weg dan komt het vast op een andere manier. Dus laat het ook maar gebeuren.

Nog een week, dan is het al een heel jaar geleden... onvoorstelbaar.. nog steeds.

Voor wie het nog eens wil terugkijken.. Het leven gaat door in het kinderhospice, deel 1 - 't Zal je maar gebeuren - 30 mei 2006

Het leven gaat door in het kinderhospice, deel 1 - 't Zal je maar gebeuren - 30 mei 2006  http://www.eo.nl/archief/tv/tzaljemaargebeuren/aflevering-detail/aflevering/het-leven-gaat-door-in-het-kinderhospice-deel-1/#.UHXnlg-foKU.

November...

Het is November, de maand waarin Lennard overleed.

Onvoorstelbaar eigenlijk, het lijkt nog niet zo lang geleden, maar toch is het zo. Bijna zijn we het jaar rond zonder Lennard, alle seizoenen een keer meegemaakt, alle verjaardagen, alle andere feestdagen. Juist op die hoogtijdagen is het verdriet en gemis erg aanwezig, ze maken het zwaar om die dag door te komen.

Emotioneel wordt het wat rustiger lijkt het, wat gelijkmatiger. Maar er hoeft maar íets te gebeuren, en we zijn weer van slag. In de afgelopen maanden zijn er twee nog erg jonge mensen overleden waardoor we flink van slag zijn geweest. Marc, een jongen die bij Wydo in de klas zat op de basisschool, en Thijmen, nog maar drie jaar, ooit een busmaatje van Lennard als ze naar de Schutse gingen. Wat een groot verdriet voor deze families! Veel dingen die aan ons eigen verdriet raken komen dan weer keihard naar boven, het meeleven met de families is hier groot, hoewel soms op afstand.


Een maand of twee geleden hebben we definitief te horen gekregendat de foto's die gemaakt zijn rond de dienst en de begrafenis weg zijn... Met een data-recovery programma is uitgebreid gezocht, maar niets teruggevonden. Niets... Het blijft frustrerend, zuur, t voelt machteloos... niet teveel over nadenken.

Ik merk dat ik er aan toe raak om buitenshuis aan het werk te gaan. In het afgelopen jaar heb ik veel kunnen nadenken en 'verwerken'. Dat proces is nooit klaar denk ik, maar er is nu wel meer ruimte aan het komen voor wat nieuws. Er ligt nog wel een drempel, na bijna 20 jaar... maar die zal vast wel genomen worden.

 Al bijna een jaar geleden kwam er een eind aan Lennard zijn lijden en mocht hij naar de Hemel gaan. Zijn lijden is voorbij, daarom ben ik heel blij, nog steeds. Ook voor ons was het een lijdensweg. Om dat aan te zien en ermee te leven. Een strijd was het soms ook om te kunnen geloven dat zijn leven zin had. Ook nu houd ik me daar nog mee bezig. Ik geloof vast en zeker dat God hem niet als een vergissing  heeft laten geboren worden, en hem en ons het leven heeft gegeven zoals het was. Al snap ik niet al die moeilijke dingen die daarbij moesten horen. Maar dat hoeft ook niet, God heeft zijn plan, en zorgt ervoor dat het goed uitgevoerd wordt. Het is een troost om te weten dat Lennard het nu goed heeft, al mag zien hoe God alles ooit heeft bedoeld. En dat zijn lieve hulpbehoevende lichaam en geest eens helemaal volmaakt zullen zijn, zonder beperkingen.

En natuurlijk zijn er ook mooie lieve en fijne herinneringen aan onze vent, altijd geduldig, en lief, als het maar even kon vrolijk, heerlijk eindeloos knuffelen op schoot en zijn onvoorstelbaar lieve engelachtige glimlachjes...

Deze maand komen de herinneringen aan de laatste weken met Lennard extra terug.
't Hoort er ook bij om dit door te komen. Niet makkelijk, soms vast ook zwaar en heftig, maar wel nodig om er door te gaan, om daarna weer verder te kunnen.

Met Lennard altijd in ons hart.