Emotionele dagen

Het zijn emotioneel zware dagen die we meemaken. Er zijn veel dingen die spelen, dingen die allemaal met Lennard verbonden zijn, die bij het proces van verwerken horen, maar die het soms ook heftiger doen worden, en met dat laatste bedoel ik het wegraken van de foto's van de begrafenis.

Hoewel we onze lieve jongen natuurlijk niet terugkrijgen met die foto's voelt het als een stukje verlies, en zou het terugkrijgen ervan toch het idee geven een stukje van hem terug te krijgen. Vanavond heb ik telefonisch contact gehad met iemand die er ook nauw bij betrokken is. Hij verzekerde me dat de mensen die er mee bezig zijn, weten wat ze doen. Dat stelt wat gerust, maar er is geen garantie dat het ook lukken gaat. Er draait nu een programma van meer dan 80 uur, dat de data moet terugvinden van de harde schijf. Geduld geduld.... Ook nu probeer ik me er aan vast te houden dat als God het nodig vind voor ons we ze wel terug zullen krijgen... en anders moeten we zonder kunnen. Maar ja, een mens blijf ik en dus is er stress.

Afgelopen week heb ik de parkeerkaart weer moeten inleveren bij de gemeente. De dame achter de balie besefte niet wat ook zoiets simpels met je kan doen. Ik stond daar met een vervelend gevoel, en zij handelde het puur zakelijk af. Geen woord van meeleven, maar een bijna vrolijk "zo-dat-is-dan ook-weer-afgehandeld". Ik kreeg nog een vodje mee als bewijs en de mededeling dat de paal binnenkort wel weg zou zijn, en voor ik het wist stond ik weer beduust buiten. t Zal wel niet expres zijn, maar prettig was het niet.

En het gaat maar door, deze week moet er een afspraak gemaakt worden om de wandel/fietskar op te laten halen...

Dan zijn we vrijdag voor officieel afscheid naar het Kinderhospice geweest. Het was moeilijk, emotioneel, maar ook zeker goed. Fijn om de mensen daar te spreken en het over Lennard te hebben, over de laatste dagen, beslissingen die we namen. Maar o zo moeilijk om de sfeer er weer te ervaren, ja zó is het daar, we hoorden erbij met Lennard, en nu eigenlijk niet meer.

Twee uur zijn we er wel zoet geweest, met gesprekken en nog even rondlopen door de gang met de slaapkamers van de kinderen, Lennard heeft in allemaal wel eens geslapen. Op het laatst nog in de huiskamer een paar bekende logeergenootjes teruggezien en die lieve kleine Marc over zijn bolletje geaaid. Daarna hebben we iedereen gedag gezegd die er was, lieve mensen en verpleegkundigen en vrijwilligers die allemaal wel eens voor Lennard hebben gezorgd.

Zoveel sporen nagelaten, zoveel meegemaakt en gedeeld. En nu maakt dat geen deel meer uit van ons leven. Hoewel, we nemen onze ervaringen en herinneringen natuurlijk mee, we zijn er mede door gevormd, vergeten zullen we het kinderhospice nooit! Én we mogen altijd nog eens aanwaaien voor een bak koffie en een praatje.
Het was heel goed om te horen dat ze ook daar nog veel over Lennard praten en hem missen, hij hoorde er zó bij!! Ze vergeten hem natuurlijk ook niet zomaar... Als ik dat hoor ben ik nog zo trots op mijn ventje!

Er is zoveel waar we mee bezig zijn, dat we het uitzoeken van een monument voor op het grafje maar even hebben geparkeerd. Dat kan later ook nog wel.