Fingers crossed....

Gisteravond kregen we een vervelend bericht: Het lijkt er op dat alle foto's die op de dag van de begrafenis gemaakt zijn, WEG zijn... Het voelt als een klap in ons gezicht en we zijn er verslagen en verdrietig van. 
De laatste stukjes van Lennard, de laatste dingen die ook bij zijn leven hoorden, de begrafenis,de kist, de mensen, waardoor we alles nog eens herbeleven kunnen. Dingen zien die we op die dag niet opgemerkt hebben.... weg, onvoorstelbaar, verdrietig,  machteloos voel je je.
Als ik bedenk wát er op kan staan, het is té erg.  Het maakt je kwetsbaar, boos ook, even lamgeslagen.

Gisteravond heb ik een nood oproep gedaan via facebook en hyves: Wie heeft er nog (stiekum) foto's gemaakt?  We hebben er een stuk of 15, gemaakt door iemand met een mobiele telefoon, die hadden we al vrij snel na de begrafenis.  Tot nu toe geen foto's, maar wel veel mensen die hulp aanbieden en verstand hebben van SD kaarten en computers. Heel fijn, er is een kansje dat er foto's terug gehaald kunnen worden, en ik grijp alle hulp aan natuurlijk. Voor nu lijkt het eerst ook voldoende. (De geheugenkaart en de laptop zijn niet van onszelf en in ons bezit.)

Vanmorgen dacht ik na een nacht slecht slapen voor ons: 'Maar ik ga er ook nog aan doen wat kan', en dus heb ik degene gebeld die de foto's heeft gemaakt en van wie de gecrashte laptop is, eerst zelf het verhaal maar eens horen. En alles proberen, er voor gaan. Ineens is daar dan ook weer een boost energie om dit te kunnen. Hoe dat kan? Sja, voor Lennard deed je altijd alles en gingen we tot het uiterste, daarmee zal het te maken hebben.

Vanavond had ik weer contact met de fotograaf. Het blijkt dat de SD kaart waarvan de foto's gewist zijn niet heel veel meer is gebruikt nadien. Én degenen die er nu mee bezig zijn hadden er niet aan gedacht dat de kaart waarschijnlijk nog informatie bevat. Dat zou betekenen dat de foto's misschien toch teruggehaald kunnen worden!  Morgenavond hoor ik of dat is gelukt... fingers crossed.... of beter nog: Bidden!

Morgen is de dag overigens al spannend genoeg, we gaan 's middags voor afscheid naar het Kinderhospice, t zal moeilijk zijn denk ik, maar ook goed.