Gemis en Rust, het is er allebei

En dan... ben je op één dag ineens bezig met het zoeken op het internet naar een steen of monument voor op het grafje, en heeft een ander daar onze auto gevonden! En lijkt het alsof het veel te snel gaat allemaal.

Vanmorgen ben ik gaan zoeken op het internet naar iets voor op het graf van Lennard. Er is veel mogelijk, maar we zitten al in een bepaalde richting, dus dat maakt het makkelijker. Tot vorige week moest ik er nog niet aan denken, hoewel Elzo er al eerder over begonnen was. En nu ineens kon het toch en was er ruimte voor. Uiteraard gaan we voor iets moois en het moet niet standaard worden, maar dat komt goed.

Afgelopen weekeinde heeft Elzo met Wydo onze auto verkoop klaar gemaakt. Hij staat nu op marktplaats, http://auto.marktplaats.nl/ford/520994362-ford-transit-2-2-300s-fd-dc-130-lr-4-54-2007.html en vanavond belde de eerste potentiële koper... Dat gaat wel heel snel zo, en ik weet niet of ik dat wel zo leuk vind. De bus -weet je nog: 'Van de koningin geweest' - moeten we wel gaan verkopen, een gewone auto is nu veel voordeliger voor ons, maar ook de bus is emotioneel verbonden met Lennard.  Slik!

En verder? Verder leven we maar gewoon verder, ik weet niet zo goed hoe ik het moet omschrijven. "Het gaat wel" zeg ik vaak als mensen vragen hoe het gaat. Al zijn er veel en vaak associaties die aan Lennard doen denken. Soms kan je er om glimlachen, maar soms komen ze ook hard binnen.
Zo hadden we dit weekeinde een gezellige verjaardag van een lief nichtje van me, waar een lief neefje ook te gast was. Hij droeg een bloesje, precies hetzelfde als dat Lennard aanhad toen hij hier de laatste dagen nog in zijn bedje lag opgebaard...

In de kerk voelt het maar raar en kaal als we op 'ons' plekje zitten en Lennard is er niet bij... Als ik 's morgens vroeg boodschappen ga doen ben ik 'bang'om de Blauwe bus tegen te komen die Len altijd ophaalde naar de Schutse, bang voor de confrontatie,  maar aan de andere kant zou het ook best fijn zijn om ze even te zien en te spreken.  Het moet allemaal nog steeds wennen. Vorige week vergiste ik me: ik kwam thuis en wilde even bij Len in de box gaan kijken...

Toch lukt het tussendoor allemaal best, de dagelijkse dingen doen. En er overheerst ook nog steeds een gevoel van rust, omdat het lijden van Lennard nu voorbij is. En we niet meer ongerust hoeven te zijn over hem. Hij heeft het gewoon goed nu. Het is er allebei : Gemis en Rust.

Vorige week was er ook weer een moment van bewust afsluiten. Ik ben voor een afsluitend gesprek bij de kinderarts geweest. Van tevoren was ik best een beetje zenuwachtig, daar zijn zonder Len... maar het verliep heel goed.
We hebben er wel een uur zitten praten, over Len en hoe het is gegaan de laatste week, en over de beslissingen die we hebben moeten nemen, de laatste tijd, maar ook door de jaren heen. Over de impact die het bestaan van een kind als Lennard heeft, op ons, maar ook op hemzelf. In de loop van de ruim 9 jaar die Lennard heeft geleefd, hebben we veel meegemaakt en hebben we samen rond Lennard opgetrokken. Toen ik wegging kreeg ik een dikke knuffel van hem!  Enkele secretaresses heb ik nog kunnen spreken,  met hen hebben we in de loop der jaren ook een band gekregen.

Deze week wil ik bezig met het maken en regelen van de bedankkaarten, een klus, maar wel fijn om mee bezig te zijn denk ik. Iets wat je nog voor Lennard doet, zo voelt het nog een beetje...