Zolang het maar over Lennard gaat....

Hier een stukje plaatsen, ook dat is iets wat ik mis. Na een aantal dagen begint het te kriebelen, ik wil iets kwijt op de weblog. Maar het is nu niet meer zoals het was. Het ging altijd over ons lieve ventje hier, de laatste maand ook meer over onszelf. En dat voelt kaal, of gek, anders. Toch komt hier af en toe nog wel een stukje denk ik. Alles wat we nu meemaken heeft natuurlijk ook alles te maken met Lennard. Dat maakt het voor mij 'legitiem' hier nog wat te schrijven.

De feestdagen zijn we doorgekomen. Wel raar hoor, het voelt allemaal niet zo feestelijk, maar toch hebben we ons best gedaan. Het moet ook wel, voor de kinderen, maar ook voor jezelf. Niet kerst vieren is ook helemaal niet goed, daar wordt het allemaal ook niets beter van. Op eerste kerstdag, Wydo's verjaardag, hebben we gezellig familiebezoek gehad, fijn ook voor Wydo, tenslotte word je maar één keer 16!

Op de oudejaarsdag werd het me toch wat teveel. Het gevoel van: 'Alles gaat maar door, en we doen nog mee ook'. Het voelt niet fijn. Zoveel tijd en aandacht die we altijd aan Lennard besteedden, werd/ word in die dagen zomaar opgeslokt door andere dingen waar je hoofd eigenlijk niet eens naar staat. Ik voel me er bijna schuldig onder. Oliebollen en knijpertjes bakken, tijd zat....  's Middags ben ik daarom nog naar de begraafplaats geweest. Even bij het grafje gekeken, even rust in mijn hoofd, even niet al dat andere. Lennard vind ik er niet, maar zoek ik er óók niet. Wel even de rust, en wat gedachten aan hem wijden. Toen was het ook weer goed.

Vooral het afgelopen weekeind van oud en nieuw heb ik als heftig en pijnlijk ervaren. Iedereen wenst elkaar een goed nieuw jaar, en terecht, maar het is hier maar een raar begin. Wat moet ik gaan doen in dat nieuwe jaar...?

Vorige week dinsdag werden 's middags een aantal dingen opgehaald, o.a. de tillift en de stoel van Lennard. 's Morgens alles eerst nog maar even gepoetst. In een maand tijd zit er veel stof op! Voor die tijd heb ik nog overwogen om maar weg te gaan op dat moment, maar nee, ook híer moet je doorheen, het hoort bij het proces van afscheid nemen. Ik zat met buikpijn te wachten tot het zover was. En het viel behoorlijk tegen. Vooral de stoel, die zo verbonden was met Lennard, het deed gewoon pijn om die de deur uit te zien gaan. Huilend heb ik de papieren voor het ophalen bij de deur getekend, en toen de deur dichtging heb ik echt heel hard moeten huilen...zo verdrietig... Gelukkig was er net een lieve buurvrouw die me een beetje kon troosten.

Vandaag heb ik een begin gemaakt met het afronden van het PGB. De verantwoording moet een maand eerder de deur uit dan was voorzien omdat we er dit jaar een maand minder lang gebruik gemaakt hebben. Daar ben ik deze week nog mee bezig denk ik. Niet dat het de hele week kost, maar ik doe elke dag een stukje. Ook andere dingen moeten worden afgerond. We krijgen soms nog post voor Lennard. Er moet dan een bericht terug om mee te delen dat Lennard is overleden. Niet de leukste klusjes, maar steeds post voor Lennard krijgen is ook niet fijn.

Verder heb ik een afspraak gemaakt bij de kinderarts in Harderwijk, voor een soort evaluatie gesprek. Hij heeft in de afgelopen maand ook met ons meegeleefd, wat bijzonder voelt. Lennard was geen nummer op de poli! Dat hoorden we ook nog van de huisarts. Toen hij daarheen belde om te vertellen dat Lennard was overleden, reageerde de assistente die de telefoon aannam emotioneel. Natuurlijk wil je niemand verdrietig maken, maar door deze reactie wisten we dat Lennard echt iemand voor hen was! Het gesprek staat gepland voor eind volgende week, het zal vast pittig zijn, maar ik zie er ook naar uit, zoalang het maar over Lennard gaat...

Vandaag toch ook weer een mooi moment: De regenboog aan de hemel!