Tussen hoop en vrees...

Lennard is weer bij ons thuis! Ondanks alle zorgen is het heerlijk dat hij weer bij ons is. Waar hij hoort en waar we hem zelf kunnen verzorgen en in de gaten houden.We hebben er geen spijt van dat we hem opgehaald hebben.

Het doet ons ook weer erg goed dat er veel meegeleefd wordt door velen! Jullie reacties hier, op hyves en faceboek doen enorm goed!! Heel fijn dat veel mensen in gebed om ons allemaal heenstaan. En dat wereldwijd. Ook in de kerk werd weer voor onze lieve Len en voor ons gezin gebeden.

Gisteravond laat lag hij weer in zijn eigen box. Onderweg is het redelijk gegaan, viel niet tegen. We hadden de verpleging in het kinderhospice gevraagd zijn maag leeg te maken zodat hij onderweg niet hoefde te spugen.

De hele nacht door wisselden rustige met onrustge periodes zich af. Als ik zijn maag leegmaakte werd hij weer duidelijk rustiger. Zo hoefde hij niet te spugen met alle vervelende gevolgen van dien. Duidelijk was wel dat het niet goed was wat er uit de maag kwam. Akelig! Lennard verwerkt amper vocht wat hij binnenkrijgt en plast haast niet meer. De medicatie die hij echt nodig heeft lijkt toch wel zijn werk nog te doen.

Tot een uur of 6 ben ik behoorlijk met hem in de weer geweest, daarna heeft Elzo het overgenomen. Vannacht willen we het omdraaien.

In de loop van de dag werd Lennard wat rustiger.  Hij slaapt heel veel, en soms is hij even wakker en gaan zijn oogjes even open. We staan om de beurt allemaal af en toe even bij hem en laten hem merken dat we er zijn, bij elke kik die hij geeft is er al iemand die wat voor hem wil doen.

Vanmorgen hebben we de huisartsenpost gebeld om advies te vragen, en om mee te laten kijken door een arts. We willen niet alleen maar zelf bikkelen, dat doen we al voldoende. In de loop van de ochtend kwam de arts. Zij was ook van mening dat we op dit moment niet meer kunnen doen dan het Lennard zo comfortabel mogelijk maken. Dat betekent concreet: zetpillen tegen de misselijkheid en de pijn, en een verblijfskatheter. Nu hoeft hij niet 5 keer per dag die hele heisa te ondergaan. Wat we hem kunnen besparen zullen we doen. De katheter heb ik vanmiddag met enige moeite in kunnen brengen, maar het is gelukt.

Het is een rare dag zo. We houden er nog steeds veel rekening mee dat Lennard het deze keer niet gaat halen. Iets wat ik me helemaal niet kan voorstellen, zo vaak als hij er steeds weer bovenop krabbelde. En ook als ik hem zo 'gewoon' in de box zie liggen. Toch moeten we de werkelijkheid onder ogen zien, de omstandigheden zijn er zeker naar.

Intussen is het een klus om de dag door te komen. Beetje hangen, stress, denken, piekeren, proberen wat slaap in te halen... Er worden spelletjes gedaan die ík in elk geval verlies vandaag, te slecht geslapen en niet geconcentreerd. Maar het is wel goed om zo samen bezig te zijn en de dag door te brengen. We moeten er toch doorheen.

Het is een voortdurende afwisseling en heen en weer geslingerd worden van toch nog een kleine hoop op beter worden naar het me realiseren dat het zo ook niet kan en dat het echt, écht ernstig is. Een afwisseling van het weten dat je afscheid moet gaan nemen, en het niet wílt. Maar dat je Lennard ook een veel mooiere en betere tijd gunt, volmaakt, bij Jezus, in de Hemel. En dat laatste is doorslaggevend, wat hebben wij dan nog te willen?