En hoe gaat het nu?

Ja, hoe gaat dat, die eerste dagen na de begrafenis?

Het is raar, nog onwerkelijk, het lijkt een beetje alsof Lennard aan het logeren is. Een lege box hebben we op zich wel vaker gezien. Maar aan de andere kant weet je dat hij er nooit meer in zal liggen en dat is pijnlijk. Wanneer je thuis komt gaat automatisch je blik naar de box. Even kijken hoe het met Len is... o nee, hoeft niet meer...

Laura heeft er een mooi plekje van gemaakt, met een aantal van zijn spulletjes, nog zo vertrouwd, de tas met voedingspomp, een paar kussens en knuffels en zijn slabsjaaltje. Er staat een kaarsje bij, vooral 's middags en 's avonds is die hoek dan wat minder donker.

We huilen helemaal niet veel. Van tevoren denk je dat je dat de hele dag gaat doen, maar nee dat valt mee, of tegen?  Voor nu overheerst (bij mij in elk geval nog wel) het gevoel van blij zijn voor Lennard. Een soort rustig gevoel. De laatste dagen waren erg heftig, en heeft ons arme ventje toch nog veel moeten lijden, erg verdrietig.... Als ik huil, huil ik dáárom. Om de laatste dagen, maar ook om al die jaren waarin Lennard zoveel heeft moeten doorstaan. Het hem missen zal ongetwijfeld later meer op de voorgrond komen te staan.

Van de ene op de andere dag is ons ritme veranderd. 's Morgens voor schooltijd ondanks het "schiet op anders mis je de bus", voelt het relaxed aan. Geen katheter, voeding, medicatie en andere verzorging voor Lennard. Niet opschieten om hem op tijd klaar te hebben voor de bus naar De Schutse. Raar om 's middags na 4 uur nog een boodschap te gaan plannen of een brief op de post.
Rustig thee drinken als de kids uit school komen, aan de éne kant is het fijn om ze meer aandacht te geven, maar het maakt me ook rustelóós Zó gewend om altijd meer dan twee dingen tegelijk te doen. Ik krijg het nog niet voor elkaar om langer dan twintig minuten zomaar op de bank te zitten, zonder het gevoel te krijgen nú iets te moeten doen.

Het afscheid nemen is nog niet helemaal klaar. Deze week heb ik bij de apotheek twee hele grote tassen met medicijnen afgeleverd, ik stond op het punt om in tranen uit te barsten, nooit beseft dat ook die medicijnen zo emotioneel met Lennard verweven waren.

Maar toen ik daarna door het dorp liep en ik een buurvrouw tegen kwam zei ze: 'Kijk eens achterom!' En daar was-ie weer: De regenboog! Precies op het goede moment. God is er als we het moeilijk hebben. Ik weet wel dat je dat niet altijd ziet, maar op dit moment wél!

Die stukjes afscheid zullen er de komende tijd ook zijn. Er staan nog heel veel spullen van Lennard. Stoel, wandelbuggy, tillift, box, en dat was nog niet alles. Dit zal allemaal een keer de deur uit gaan. Wanneer en hoe weet ik nog niet, daarmee ga ik de komende weken aan de slag.

We zijn al twee keer wezen kijken bij het grafje. De eerste keer nog 's middags na de begrafenis, daarna zaterdagmiddag nog even. De begrafenisondernemer heeft er al een tijdelijk steentje op gezet. Heel netjes met Lennard zijn naam erop, omdat zo zei hij: Lennard geen nummer is.

Maar nu. Het leven gaat verder, al heb je zelf wel het gevoel dat het minstens twee weken heeft stilgestaan. Sinterklaas? Totaal gemist (De kinderen hebben overigens wel wat gekregen hoor) Als je op straat loopt vraag je je af of niemand aan je neus ziet wat er is gebeurd, dat zal toch haast wel moeten. De kinderen hebben plannen voor oud en nieuw, en Wydo is straks met Kerst jarig, hij wil een feest want hij wordt 16! Dus komt er een feest voor en 16-jarige.  Het is ook goed om door te gaan, het houdt je bezig, Maar denken aan Lennard doen we zeker ook, voortdurend.